"Το... διεθνές αντίο του Ρομπέρτο Μπάτζιο"

Το αντίο ενός μεγάλου. Το αντίο του Μικρού Βούδα. Το ημερολόγιο έδειχνε 28 Απριλίου του 2004και το blog πραγματοποιεί μία αναδρομή στη διεθνή καριέρα ίσως του πιο ταλαντούχου ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ η γείτονα χώρα.

Είναι ο αθλητής, που παρά τον σοβαρό τραυματισμό του μόλις στα 15, όχι μόνο δεν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, αλλά μεγαλούργησε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, υποχρεώνοντας την Γιουβέντους, που το 1985 του γύρισε την πλάτη, να κινήσει, πέντε χρόνια αργότερα, γη και ουρανό για να τον αποκτήσει. Είναι ο φιλόζωος Βουδιστής, που στον ελεύθερό του χρόνο κυνηγά πάπιες. Είναι ο ειρηνιστής, που με την μετακίνησή του από την Φιορεντίνα στην Μεγάλη Κυρία, αποτέλεσε την αιτία για να ξεσπάσουν πολυήμερες ταραχές. Είναι ο ποδοσφαιριστής, που δεν θα μείνει στην ιστορία για τα εκπληκτικά στατιστικά του, αλλά γιατί αγαπήθηκε από τους φιλάθλους όσο ελάχιστοι. Αλλά κυρίως είναι ο άνθρωπος, που οδήγησε μία ολόκληρη χώρα στον τελικό ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά έχει παραμείνει στην ιστορία ως ο Βουδιστής, που βύθισε στο πένθος ένα ολόκληρο Καθολικό έθνος. Είναι απλά οΡομπέρτο Μπάτζιο.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1967 και είναι ένα από τα οκτώ παιδιά τηςΜατίλδης και του Φλορίντο Μπάτζιο. Γενέτειρά του η μικρή κωμόπολη Καλντόνο, βόρεια της Βιτσέντζα. Μαζί με τον πατέρα του πήγαιναν συχνά στο γήπεδο και πολλές φορές ο μικρός «Ρόμπι» πήγαινε μόνος του σε διάφορες αλάνες και έπαιζε με τους φίλους του. Όταν ο Φλορίντο πήγαινε να τον πάρει για να πάνε σπίτι, ο μικρός Ρομπέρτο έτρεχε και κρυβόταν γιατί δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί την μπάλα. Η μετέπειτα πορεία του στους αγωνιστικούς χώρους ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Η διεθνής καριέρα

Αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση κάποιου τίτλου με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα με την «Σκουάντρα Ατζούρα». Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» αγωνίστηκε σε 56 αγώνες με το εθνόσημο, σημειώνοντας 27 τέρματα, ενώ είναι ο μοναδικός Ιταλός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ωστόσο η εικόνα που έχει μείνει χαραγμένη στις μνήμες όλου του φίλαθλου κοινού είναι το χαμένο πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ με αντίπαλο τη Βραζιλία.

Το ντεμπούτο

Το 1988 η Ιταλία έχει εξασφαλίσει την συμμετοχή της στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου χωρίς προκριματικούς αγώνες ως διοργανώτρια, γεγονός που εκμεταλλεύεται ο Αζέλιο Βιτσίνιδοκιμάζοντας αρκετούς νέους παίκτες. Ανάμεσά τους και ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος εκείνη την εποχή εντυπωσιάζει με την Φιορεντίνα. Έτσι στις 16 Νοεμβρίου 1988 ο 21χρονος μεσοεπιθετικός πραγματοποιεί το ντεμπούτο του με το εθνόσημο, στην φιλική αναμέτρηση με την Ολλανδία που διεξήχθη στο Ολίμπικο της Ρώμης. Οι Ιταλοί επικρατούν με 1-0 με σκόρερ τον Τζιανλούκα Βιάλι στο 44’, με τον Μπάτζιο να περιορίζεται σε μία πτώση μέσα στην αντίπαλη περιοχή στο 60’ σε μαρκάρισμα τουΡάικαρντ.

Στάδιο Ολίμπικο: 27.8.88
Ιταλία-Ολλανδία 1-0 (44’ Βιάλι)
Ιταλία (Ατζέλιο Βιτσίνι): Τακόνι, Μπέργκομι, Μαλντίνι, Μπαρέζι, Φέρι, Ντε Αγκοστίνι (81’ Μπέρτι), Ριτσιτέλι (52’ Φεράρα), Ντε Νάπολι, Βιάλι, Τζιανίνι, Μπάτζιο.
Ολλανδία (Τάις Λίμπρεχτς): Βαν Μπρόκελεν, Σιλόι, Ρέκερς, Κούμαν, Κουτ, Ράικαρντ, Βάνεμπουργκ, Σουβρίν (60’ Ρουτέν), Βαν Μπάστεν, Έικελαμπ (60’ Βαν Λον), Χούστρα.

Το πρώτο γκολ

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο πάντως δεν άργησε να ανοίξει λογαριασμό με τα αντίπαλα δίχτυα, καθώς μόλις στο τρίτο του παιχνίδι με την «Σκουάντρα Ατζούρα» σκόραρε το πρώτο από τα συνολικά 27 τέρματα της καριέρας του, που τον κατατάσσουν στην 4η θέση όλων των εποχών στην Ιταλία. Ο αγώνας, ένα ακόμα φιλικό παιχνίδι αυτή τη φορά απέναντι στην Ουρουγουάη, στις 22 Απριλίου του 1989. Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» αναλαμβάνει στο 66’ να εκτελέσει ένα φάουλ οκτώ μέτρα έξω από την περιοχή των Λατινοαμερικάνων και με ένα φαλτσαριστό σουτ στέλνει την μπάλα στο αριστερό γάμα.

Στάδιο Μπεντεγκόντι: 13.8.91
Ιταλία-Ουρουγουάη 1-1 (66’ Μπάτζιο – 83’ Αγκουιλέρα)
Ιταλία (Ατζέλιο Βιτσίνι): Τζένγκα (46’ Τακόνι), Μπέργκομι, Ντε Αγκοστίνι, Μπαρέζι, Φέρι, Μπέρτι, Μπάτζιο, Μαρόκι, Βιάλι (41’ Καρνεβάλε), Τζιανίνι, Σερένα.
Ουρουγουάη (Όσκαρ Ταβάρες): Σέρε, Ρεβελές, Ντε Λεόν, Χερέρα, Περντόμο, Ντομίνγκεζ, Αλσαμέντι, Κορέα (72’ Οστολάσα), Φραντσέσκολι, Μπενγκοετσέα (78’ Αγκουιλέρα), Ρούμπεν, Σόσα.

Το Μουντιάλ του 1990

Η πρώτη επίσημη παρουσία του Ρομπέρτο Μπάτζιο στο διεθνές στερέωμα ήρθε στο Μουντιάλ του1990, αν και στα πρώτα παιχνίδια το αστέρι της Φιορεντίνα δεν βρισκόταν στα αρχικά πλάνα του Ατζέλιο Βιτσίνι. Μάλιστα στη των ομίλων αγωνίστηκε μόνο στο τελευταίο παιχνίδι με τηνΤσεχοσλοβακία, όπου όμως σημείωσε το πιο όμορφο γκολ της διοργάνωσης, υποχρεώνοντας τον προπονητή του να αναθεωρήσει. Έτσι σε όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια ήταν βασικός, εκτός από τον ημιτελικό με την Αργεντινή, στον οποίο πέρασε ως αλλαγή αντί του Τζιανίνι, αλλά δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του να πάρει την πρόκριση, καθώς η Ιταλία αποκλείστηκε στα πέναλτι, με τονΓκοϊκοετσέα να είναι εξαιρετικός. Στο παιχνίδι με την Αγγλία για την 3η θέση, ο Μπάτζιο έδωσε προβάδισμα στους διοργανωτές στο 70’, για να ισοφαρίσει δέκα λεπτά αργότερα ο Πλατ για τα «λιοντάρια». Πέντε λεπτά πριν την λήξη η Ιταλία κερδίζει πέναλτι, με τον «θεϊκό κοτσιδάκια» να κάνει επιδεικτικά στην άκρη για να επιστρέψει στον Σκιλάτσι να αναδειχτεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης.

Η αποθέωση και το δράμα

Επόμενη μεγάλη διοργάνωση το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, καθώς η Ιταλία έμεινε εκτός τελικής φάσης του Euro το ’92. Ο «Μικρός Βούδας» ταξίδεψε στην Αμερική όντας ο κάτοχος της «Χρυσή Μπάλας» και φρόντισε να επιβεβαιώσει την αξία του. Στους ομίλους μπορεί να σίγησε, όμως από τη φάση των «16» πήρε το όπλο του, παίρνοντας κυριολεκτικά από το χέρι την «Σκουάντρα Ατζούρα» και οδηγώντας την στον τελικό. Ήταν αυτός που έστειλε το παιχνίδι με την Νιγηρία στην παράταση, ισοφαρίζοντας σε 1-1 στο 89’ και ήταν αυτός που χάρισε την πρόκριση με το γκολ που σημείωσε στο 103’. Ήταν αυτός που σκόραρε το νικητήριο γκολ στα προημιτελικά κόντρα στην Ισπανία στο 88’, ενώ ήταν αυτός που μέσα σε πέντε λεπτά (20’-25’) καθάρισε την πρόκριση στον ημιτελικό με την Βουλγαρία με τα δύο τέρματα που σημείωσε. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει, αλλά η μοίρα θέλησε να του παίξει ένα τραγικό παιχνίδι. Ο Μπάτζιο αγωνίστηκε σε όλο το παιχνίδι με την Βραζιλία τραυματίας, ωστόσο έσφιξε τα δόντια και άντεξε στα 120’ της αναμέτρησης. Στη διαδικασία των πέναλτι ανέλαβε να εκτελέσει το πέμπτο και τελευταίο για την ομάδα του. Οι Μπαρέζι και Μασάρο έχουν αστοχήσει και η «Σελεσάο» προηγείτο με 3-2. Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» πήρε φόρα, σούταρε, αλλά σημάδεψε τα ουράνια. Η σκηνή με τον «Μικρό Βούδα» να παραμένει παγωμένος κοιτώντας το κενό και τον Ταφαρέλ να έχει γονατίσει υψώνοντας τα χέρια στον θεό είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές του παγκόσμιου αθλητισμού και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ακόμα και για διαφημιστικό σποτ.

 
Η εξιλέωση

Και πάλι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο δεν μπόρεσε να δώσει το παρών σε τελική φάση του Ευρωπαϊκούπρωταθλήματος, αλλά αυτή τη φορά λόγο τραυματισμού. Έτσι το επόμενο ραντεβού ήρθε το 1998 στα γήπεδα της Γαλλίας, όμως ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» ήταν πλέον στην σκιά του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Ωστόσο στην πρεμιέρα με την Χιλή ο «Μικρός Βούδας» ήταν αυτός που πήρε το χρίσμα από τονΤσέζαρε Μαλντίνι και φρόντισε να τον δικαιώσει δημιουργώντας το πρώτο γκολ και κερδίζοντας πέναλτι πέντε λεπτά πριν το τέλος. Χωρίς να διστάσει πήρε την μπάλα και την έστησε στα έντεκα βήματα, την ώρα που στο μυαλό όλων βρισκόταν η εικόνα του τελικού με την Βραζιλία.

Ο Μπάτζιο πήρε φόρα, πλάσαρε και παρά το γεγονός ότι ο Τάπια έπεσε στην σωστή γωνία, ήταν αδύνατον να σταματήσει την πορεία της προς τα δίχτυα. Ο «Ρόμπι» είχε πλέον εξιλεωθεί αλλά παράλληλα είχε γράψει ιστορία, καθώς έγινε ο μοναδικός Ιταλός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις τελικής φάσης Παγκοσμίου πρωταθλήματος. Η «Σκουάντρα Ατζούρα» έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, με τον Μπάτζιο να σκοράρει άλλη μία φορά κόντρα στην Αυστρία, αλλά ήταν εμφανές ότι αποτελούσε τη δεύτερη επιλογή. Έτσι και στο παιχνίδι της προημιτελικής φάσης κόντρα στην Γαλλία ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» ήταν στον πάγκο (αργότερα ο Μαλντίνι ζήτησε δημόσια συγνώμη) και παρά το γεγονός ότι με την είσοδό του έδωσε ώθηση στην Ιταλία, η αναμέτρηση πήγε στα πέναλτι (0-0), εκεί όπου οι «πετεινοί» κατέκτησαν το εισιτήριο επικρατώντας με 4-3.

Ο παροπλισμός και το αντίο

Οι μάχες στα γήπεδα της Γαλλίας αποτέλεσαν ουσιαστικά και το κύκνειο άσμα του Ρομπέρτο Μπάτζιοστην εθνική ομάδα, αφού τόσο ο Ντίνο Τζοφ το 2000, όσο και ο Τζιοβάνι Τραπατόνι το 2002 τον απέκλεισαν από τις τελικές φάσεις του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου πρωταθλήματος αντίστοιχα. Αποφάσεις που προκάλεσαν στο εσωτερικό της χώρας από τους θαυμαστές του «Μικρού Βούδα» έντονες αντιδράσεις, οι οποίες γιγαντώθηκαν με την αποτυχία της «Σκουάντρα Ατζούρα» κυρίως στα γήπεδα της Άπω Ανατολής. Οι τίτλοι του τέλους για τον «κοτσίδα» έπεσαν στις 28 Απριλίου του 2004 σε ένα φιλικό αγώνα με την Ισπανία στη Γένοβα, που έληξε ισόπαλο 1-1. Τη στιγμή της αντικατάστασής του από τον Μίκολι στο 85', όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο και τον χειροκρότησε, ως μία ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης στην τεράστια προσφορά του στο ιταλικό ποδόσφαιρο.

Εκδηλώσεις λατρείας

Τα όσα εκτυλίχθησαν εκείνο το βράδυ στο Μαράσι της Γένοβας δύσκολα μπορούν να περιγραφούν. Οι εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο του Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν ανεπανάληπτες, ενώ τα πανό είχαν κατακλύσει τις εξέδρες. «Ο κόσμος σε παραδέχτηκε, η Ευρώπη σε θαύμασε, η Ιταλία ποτέ δεν σε ξέχασε.Ρόμπι Μπάτζιο καλώς ήρθες και πάλι στην Εθνική» έγραφε ένα πανό, ενώ σε μία άλλη άκρη του σταδίου υπήρχε το σύνθημα «Μαραντόνα + Πελέ = Μπάτζιο». Δεν έλειψαν και οι επιθέσεις στον Τζιοβάνι Τραπατόνι με ένα πανό να γράφει «Τραπατόνι σε ευχαριστούμε, όμως ο Μπάτζιο χρειαζόταν στην Κορέα», την ώρα που κάποιοι άλλοι παρότρυναν με συνθήματα όπως το «Πορτογαλία με Μπάτζιο» και το «Γιαμία καλή παρουσία χρειάζεται ο Μπάτζιο στην Πορτογαλία».

«Αποχωρώ με τις καλύτερες αναμνήσεις»

Ως μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του χαρακτήρισε το αποχαιρετιστήριο «πάρτι» που στήθηκε στην Γένοβα ο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» μεταξύ άλλων είχε τονίσει ότι «δεν είναι εύκολη αυτή η στιγμή, καθώς αισθάνομαι τεράστια χαρά για τις εκδηλώσεις του κόσμου και παράλληλα μεγάλη μελαγχολία που κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας μου. Αυτό το παιχνίδι είναι το τελευταίο μου. Πήρα μία απόφαση και δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη. Στο τέλος της σεζόν σταματάω το ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ όλους για τον τρόπο που με τίμησαν, την υπέροχη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν και για τα καλά λόγια που είπαν για εμένα. Ποτέ στη ζωή μου δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την εκπληκτική βραδιά και αποχωρώ με τις καλύτερες αναμνήσεις».