Μια φιλόδοξη οινοποιός από την Αρναία Χαλκιδικής
Iσως είμαι η μοναδική γυναίκα οινοποιός στην Ελλάδα που ξεκίνησε το οινοποιείο της από το μηδέν. Η οικογένεια μου δεν είχε καμία σχέση, εγώ απλά το αγαπούσα το κρασί. Μου άρεσε να εντοπίζω τα αρώματα, τις διαφορετικές γεύσεις… Μου άρεσε η δημιουργία και η γεωργία… να φυτεύω κάτι και να το βλέπω να μεγαλώνει. Έτσι, όταν θέλησα να αλλάξω επαγγελματική ρότα και φύγω από τον ξενοδοχειακό κλάδο (όπου δραστηριοποιείται η οικογένεια μου), αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου οινοποιείο. Αγόρασα κτήματα στην ορεινή Χαλκιδική, στην Αρναία, που ήταν το χωριό του πατέρα μου. Συμμετείχα στις πρώτες φυτεύσεις, στον τρύγο… Και έγινα σιγά-σιγά οινοποιός.
Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να μπει σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο, πολλές δυσκολίες ακολουθούν αυτήν την απόφαση. Και στην περίπτωσή μου ήταν πάρα πολλές… Δεν ήταν μόνο η γραφειοκρατία αλλά και η ελληνική νοοτροπία, όσον αφορά στις γυναίκες επιχειρηματίες. Έκλαψα πολύ. Αλλά τελικά δεν υπέκυψα, έγινα πιο σκληρή, πιο δυνατή και κατάφερα και το έστησα. Γιατί έκλαψα, ρωτάς; Από την αδικία. Αντιμετώπισα διάφορα... Μέχρι, θα μπορούσα να πω, και σεξουαλική παρενόχληση.
Αρχικά, επειδή δεν είχα προϊστορία στον κλάδο έλεγαν: «Εντάξει είναι ένας κομήτης, θα έρθει και θα φύγει!». Δεν με έπαιρναν στα σοβαρά. Μετά μπήκα ως μέλος στην Ένωση Οινοπαραγωγών Β. Ελλάδος. Είχα καλούς συνεργάτες, κάναμε καλά κρασιά, βραβευτήκαμε σε διαγωνισμούς, δημιούργησα ένα ανταγωνιστικό όνομα στην αγορά... Και έτσι σιγά-σιγά άρχισε ο κλάδος να με σέβεται.
Οι βασικοί συνεργάτες είναι ακόμα μαζί μου από το ξεκίνημα του οινοποιείου, με στηρίζουν και προχωράμε καλά. Η οινολόγος μου είναι κι αυτή γυναίκα. Επίσης πολύ δυναμική. Είναι η Άρτεμις Τουράκη και συνεργαζόμαστε τα τελευταία 4-5 χρόνια. Ως ομάδα λειτουργούμε πολύ αρμονικά και έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα.
Το ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους είναι άλλο ένα στερεότυπο. Φεύγοντας από τον ξενοδοχειακό κλάδο, ήθελα να μεταπηδήσω σε ένα κλάδο που νόμιζα ότι ήταν πιο απλός, πιο δημιουργικός, το έβλεπα ρομαντικά. Αλλά τελικά δεν είναι καθόλου έτσι. Και ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ μεγάλος αλλά και ο αθέμιτος ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Όταν ξεκίνησα έλεγαν ότι η Παπαγιάννη επειδή είναι όμορφη γυναίκα και κάνει δημόσιες σχέσεις γι΄ αυτό πουλάει τα κρασιά… Νόμιζα κι εγώ ότι θα βρω περισσότερους υποστηρικτές στους άντρες, παρά στις γυναίκες. Αλλά τελικά ήταν οι άντρες που έδειξαν ανταγωνισμό και οι γυναίκες που με στήριξαν. Μου έλεγαν «μπράβο»… «προχώρα, να αναδείξουμε πόσο δυνατές και ικανές είμαστε».
Τα τελευταία δυο χρόνια μένω στην Αυστραλία. Προσωρινά βέβαια, θα μείνω εδώ άλλα δυο. Ο σύζυγος μου είναι Δανός διπλωμάτης και τώρα τον έχουν μεταθέσει εδώ. Τον γνώρισα όταν ήταν πρέσβης της Δανίας στην Ελλάδα και μάλιστα τον γνώρισα μέσω του κρασιού, γιατί είναι κι αυτός οινόφιλος και πριν καν με γνωρίσει χρησιμοποιούσε τα κρασιά μου στα επίσημα δείπνα στην πρεσβεία.
Επιστρέφω στην Ελλάδα τρεις φορές τον χρόνο. Το προσωπικό μου το εμπιστεύομαι απόλυτα και οι πωλήσεις πάνε καλά, μάλιστα και ανοδικά. Το μόνο πρόβλημα με την απουσία μου είναι οι δημόσιες σχέσεις που θα έκανα η ίδια ως οινοποιός, στις εκθέσεις, στα εστιατόρια. Επίσης μου λείπει το αμπέλι και το οινοποιείο. Πάρα πολύ…
Πλέον έχω κάνει τα κρασιά μου εισαγωγή και στην Αυστραλία και ασχολούμαι με την διακίνηση εδώ. Όσον αφορά στο κρασί, είναι εντελώς διαφορετική η αγορά εδώ. Κόκκινο κρασί παλαιωμένο, για παράδειγμα, σπάνια θα βρεις στην Αυστραλία. Δηλαδή τώρα, το 2018, δεν θα βρεις κρασί πιο παλιό από το 2016. Κι αν θα βρεις, θα είναι εντυπωσιακό! Αλλά επειδή είναι και το κλίμα διαφορετικό εκεί, ένα κόκκινο κρασί του 2016 έχει βέβαια τα χαρακτηριστικά ενός φρέσκου κρασιού αλλά είναι γεμάτο κρασί, έχει αρώματα, σώμα. Στην Αυστραλία έχουν πολύ καλά κρασιά, πολύ εύγευστα. Τα λευκά κρασιά επίσης είναι πολύ αρωματικά. Το sauvignon blanc που δοκίμασα εδώ είναι ίσως το πιο ωραίο sauvignon που έχω πιεί μέχρι τώρα.
Οι Αυστραλοί πίνουν πάρα πολύ κρασί. Υπάρχει μεγάλη κατανάλωση. Συνήθως ανοίγουν πολλά κρασιά by the glass, γιατί οι φιάλες είναι ακριβές. Για παράδειγμα, ένα καλό κρασί δεν θα το βρεις κάτω από 50 δολάρια σε φιάλη. Οι τιμές του ποτηριού για ένα αξιοπρεπές κρασί ξεκινούν από 12 δολάρια.
Στην Αυστραλία έχουν διαφορετική φιλοσοφία και τεχνοτροπία στα αυστραλιανά και νεοζηλανδέζικα κρασιά. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ως ελληνίδα οινοποιός προσπαθώ αρχικά να εδραιωθώ πρώτα μέσω της ελληνικής κοινότητας. Φτιάχνεις ένα όνομα εκεί και στη συνέχεια προσπαθείς να μπεις και στην τοπική αγορά. Τα δικά μου κρασιά πλέον όχι μόνο σε ελληνικά εστιατόρια αλλά και σε αυστραλιανά, ιαπωνέζικα κλπ. Δεν είναι εύκολο να εδραιωθείς σε αυτή την αγορά γιατί και το κόστος είναι υψηλό (μεταφορά, φόροι κλπ). Οι ντόπιοι ξέρουν και προστατεύουν πολύ καλά τη δικιά τους παραγωγή σε αντίθεση με εμάς που φέρνουμε μέσα στην Ελλάδα όλα εκείνα τα κρασιά που είναι χαμηλής ποιότητας αλλά είναι πολύ φτηνά και πωλούνται πολύ πιο εύκολα. Στην Αυστραλία αυτοί που γνωρίζουν το ελληνικό κρασί το εκτιμάνε πολύ. Γίνονται και διάφορες προωθητικές ενέργειες, για παράδειγμα κάποιες εκθέσεις, κάποια road shows τα οποία έχουν αποτέλεσμα.
Τα πρώτα κρασιά που παρήγαγε το κτήμα με έκαναν περήφανη, πάρα πολύ. Το ερυθρό κρασί « Κτήμα Claudia Papayianni» από Syrah-Melot & Ξινόμαυρο) κέρδισε την πρώτη χρονιά χρυσό μετάλλιο σε διαγωνισμό των Βρυξελλών και το λευκό «Κτήμα Claudia Papayianni» από Chardonnay-Μαλαγουζιά & Ασύρτικο κέρδισε αργυρό μετάλλιο σε διαγωνισμό στο Μονακό για γυναίκες οινοποιούς. Έκτοτε ακολούθησαν κι άλλες πολλές βραβεύσεις, ειδικά για την ετικέτα ‘Αλεξάνδρα’, το μονοποικιλιακό κρασί από Μαλαγουζιά, που έχει το όνομα της κόρης μου. Το μόνο παράπονο που έχω, ειδικά με τη μαλαγουζιά είναι ότι στον Διεθνή Διαγωνισμό Θεσσαλονίκης δεν έχει πετύχει τίποτα, ενώ στις Βρυξέλλες έχω κερδίσει κατά σειρά ετών το χρυσό.
Ο αμπελώνας του οινοποιείου εκτείνεται σε 200 στρ. Από αυτά, τα 30 στρ. βρίσκονται στην Αρναία, στο οινοποιείο και είναι σε υψόμετρο 650 μ. Το μικροκλίμα έχει χαρακτηριστεί μικροκλίμα Νάουσας. Εκεί έχω κυρίως τη Μαλαγουζιά. Τα υπόλοιπα 130 στρ. βρίσκονται πάλι στην ορεινή Χαλκιδική αλλά λίγο πιο κάτω στη Μαραθούσα σε υψόμετρο 250 μ. Εκτός από μαλαγουζιά καλλιεργούμε ασύρτικο, ξινόμαυρο, syrah, merlot, cabernet, sauvignon blanc, viogner. Παράγουμε 9 ετικέτες, 5 λευκές, 4 κόκκινες και δυο ροζέ. Μπορείτε να τις δείτε εδώ. Πλέον το 30% της παραγωγής μας απορροφάται από τις εξαγωγές. Οι κύριες αγορές είναι Αυστραλία, ΗΠΑ και Ευρώπη.
Ουσιαστικά, εγώ αναβίωσα την αμπελοκαλλιέργεια στην περιοχή, όταν λειτούργησα το οινοποιείο το 2008. Παλαιότερα, η Αρναία ήταν οινοπαραγωγική περιοχή. Μάλιστα η περιοχή που έχω το σπίτι μου στην Αρναία ονομαζόταν ‘Αμπελούδια’, γιατί υπήρχαν πάρα πολλά αμπέλια. Όταν καταστράφηκαν όλα, λόγω φυλλοξήρας, ο αμπελώνας της περιοχής δεν ξαναστήθηκε. Τα τελευταία χρόνια, μετά από μένα άρχισαν να αναπτύσσονται και άλλοι μικρότεροι αμπελώνες και οινοποιεία.
Δεν θέλω να αυξήσω την παραγωγή, όχι αλλά σκοπεύω να αναπτύξω την επισκεψιμότητα στο οινοποιείο. Η Αρναία είναι διερχόμενο χωριό, περνάνε πολύ τουρίστες. Ήδη, ένα μεγάλο ποσοστό του τζίρου βγαίνει από τον οινοτουρισμό και εκεί στοχεύω στο μέλλον.
Συνέντευξη στην Άννα Ποδάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου