Η πυρπόληση του Παλαιοχωρίου.
14-15 Αυγούστου 1948
Το Σχέδιο πυρπόλησης της Κωμοπόλεως του ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ ήταν μελετημένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια.
Συμμορίτες και τοπικοί χαφιέδες είχαν συνεργαστή «αποδοτικά» και η ημερομηνία είχε με επιμέλεια επιλεγή επίσης…:
:14 προς 15 Αυγούστου… Την Παραμονή της Παναγίας...
Συμμορίτες και τοπικοί χαφιέδες είχαν συνεργαστή «αποδοτικά» και η ημερομηνία είχε με επιμέλεια επιλεγή επίσης…:
:14 προς 15 Αυγούστου… Την Παραμονή της Παναγίας...
Οι Σκοπιές και οι Περιπολίες των Μ.Α.Υ.δων (Μονάδων Αμύνης Υπαίθρου) θα είχαν αραιώση…
Τα φυλάκια δεν θα είχαν την πλήρη φρουρά τους – την πλήρη επάνδρωσι της σύνθεσης τους.
Οι περισσότεροι θα είχαν «συμμαζευτή» στα σπίτια τους για ένα λουτρό, μια καθαρή «αλλαξιά», βαθιά θρησκευόμενοι θα «μεταλάβαιναν» πιθανώς στην εκκλησιά τους αύριο. Θα φρόντιζαν να περάσουν κι απ’ το κρεοπωλείο νωρίτερα, απ’ το παντοπωλείο (οι νοικοκυρές συνήθως) για το τραπέζι τους του 15Αύγουστου μετά την 15θήμερη νηστεία...
Για τους άθεους αντάρτες που «βγήκαν στο βουνό» υπέρ του Διεθνούς Κομμουνισμού και εναντίον του Έθνους και της Πίστης των Πατέρων μας… ήταν ημερολογιακά η καταλληλότερη «ευκαιρία».
Το Παλαιοχώρι έπρεπε να «ΚΑΗ».. – Πολύ τους δυσκόλευε… έτσι κεντρικό – κομβικό σε όλη τη λεκάνη της Β.Α. Χαλκιδικής ανάμεσα στο Χολομώντα και την Γκαμήλα και το Στρατόνικο όρος.
Οι Παλαιοχωρινοί ατίθασοι, φιλελεύθεροι και Δημοκράτες Ελληνόφρονες πατριώτες δεν ενέδιδαν στα «άνομα και Εθνοκτόνα σχέδια τους»… (ελάχιστους αδελφοκτόνους «συνεργάτες» είχαν βρει στο χωριό ή «παρασύρει» στο βουνό.
Και μόνο με δικές τους δυνάμεις (στα διπλανά κεφαλοχώρια έδρευαν μονάδες – Εθνοφρουρά – Στρατός) αντιστέκονταν.
Τους «δυσκόλευαν» πολύ…
Βάσει του εγκληματικού σχεδίου, θα «έβγαιναν – θα ανέβαιναν» απ’ τις λαγγαδιές και τις πυκνοδασομένες πλαγιές του «Κάκαβου» (εκεί «έδρευε» η «Ελεύθερη Ελλάδα» των Σφαγέων αθώων πολιτών της περιοχής) προς την Γκαμήλα και θα «κατέβαιναν» σε δύο οργανωμένες Συμμορίες.
Η μια πολυπληθής Συμμορία προς την τοποθεσία «Ύψωμα Σταυρό».
Εκεί υπάρχει ένα «πλάτωμα», ένα μικρό οροπέδιο όπου και θα ανασυντάσσονταν πριν την τελική έφοδο για την καταστροφή της ιστορικής κωμοπόλεως – του ιστορικού Κομβικού Κεφαλοχωρίου.
Μια δεύτερη ολιγαριθμότερη της πρώτης Συμμορία Μπολσεβίκων (αλλά πλήρως και αυτών εξοπλισμένων - πάνοπλων) θα εκινείτο ΠΡΙΝ ΑΠΟ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ προς «τ’ Μαρουνίκ’ του Λάκκου». Εκεί «στ’ Μέγα του Μπγάδ’» θα έστηνε ενέδρα ούτως ώστε να αποκλεισθή κάθε ενδεχόμενο καθόδου και αντεπιθέσεως των ανδρών της Εθνοφρουράς που έδρευε στην Αρναία και πιθανώς με την έναρξι της πυρπολήσεως του Παλαιοχωρίου να κατέβαιναν να ενισχύσουν τους τοπικούς «Μ.Α.Υ.δες» – υπερασπιστές του.
Το Σύνθημα επίθεσης για το ολέθριο έργο τους και την πυρπόλησι του Παλαιοχωρίου θα εδίδετο με δυο βολές – ριπές στον αέρα απ’ την Συμμορία ενέδρας…
Έτσι και συνέβησαν όλα:
Μόλις οι «ενεδρίτες Συμμορίτες» έφτασαν και πήραν θέσεις στο κύριο πέρασμα ΑΡΝΑΙΑΣ – ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ στου «Μέγα το Πηγάδι» στου «Μαρουνίκ τον Λάκκο», δόθηκαν οι δυο συνθηματικές ριπές κι άστραψε ο ουρανός. Το σύνθημα επίθεσης δόθηκε στους εγκληματίες που είχαν εν τω μεταξύ συνταχθή σε μπουλούκια καταστροφής στο «Ύψωμα – στο Σταυρό», στα Ανατολικά του χωριού και σε απόστασι αναπνοής απ’ τα τελευταία ακριβώς προς τα Β.Ανατολικά του σπίτια.
Η τραγική μοίρα για το Παλαιοχώρι είχε ανοίξει την μαύρη σελίδα της καταστροφής και του ολέθρου του. Τα Καθάρματα, οι Σφαγείς αθώων, ανυπεράσπιστων, ιδιαίτερα δακτυλοδεικτούμενων για την προκοπή των, φιλήσυχων, θρησκευόμενων νοικοκυραίων πολιτών, (συμφορά που «χτυπούσε» όλη την Ελληνική ενδοχώρα), έβαλαν μπροστά τα «Αρμαγεδδωνικά – Σατανικά» τους Σχέδια.
Ο Ομαδάρχης των «Μ.Α.Υ.δων» του Παλαιοχωρίου (υπό τις οδηγίες και την συνεργασία του «Ταγματάρχου» Νικολάου Γ. Σιώκου και του «Λοχαγού» Γεωργίου Κ. Τσιούντου) Αθανάσιος Γεωργίου Σιώκος (1882) είχε κλείσει το κρεοπωλείο του στο ισόγειο του σπιτιού του, δίπλα, διαγώνια απ’ την εκκλησία, ενημέρωσε την «Μαρία του» (Μαρία Δημητρίου Τσελεπή) - (1888) απ’ το μεσοπόρτι του καταστήματος με την κατοικία, ότι θα πήγαινε για μια περιπολία στα φυλάκια για να δη εν όψει 15Αυγουστου «τι κάνουν τα παιδιά» και
«πως είναι τα πράγματα» και θα επέστρεφε..
Ανύποπτα στην ηρεμία και το σκοτάδι των πρώτων ωρών της νύχτας, εκεί λίγο πριν τα φυλάκια πάνω απ’ τα «Ραϊκάδικα» και τα «Κουμαντσιωτάδικα», (υπήρχε ένα απέριττο εκκλησάκι, παλιά εκεί) τον βρήκε στο καθήκον της υπεράσπισης της Τιμής του χωριού του η δολοφονική ριπή.
Τα πάνοπλα εισβαλλόντα ήδη καθάρματα στα πρώτα σπίτια του χωριού είχαν πιάσει στα «μουλωχτά τα δόχια» και τον «γάζωσαν στα ύπουλα».
Το Παλληκάρι - γιατί τέτοιος ήταν κατά γενική ομολογία ο Αθανάσιος Γ. Σιώκος (πατέρας τεσσάρων κοριτσιών, τριών αγοριών και μερικών δεκάδων ήδη εγγονών) στάθηκε όρθιος, σύρθηκε στο σκοτάδι στους μαντρότοιχους των σπιτιών… Τον βρήκαν τα χαράματα μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω... Έσπρωχνε κι είχε μισοανοίξει με τον ώμο του μια πορτούλα σ’ ένα ισόγειο για να μπη για να «καλυφθή»… να βοηθηθή ίσως…
Ήταν ο πρώτος ήρωας που έπεφτε στο καθήκον εκείνο το βράδυ του ολέθρου. Οι εγκληματίες Κομμουνιστο-συμμορίτες είχαν ήδη αμέσως μετά βάλει φωτιά στα πρώτα σπίτια μπαίνοντας στο χωριό.
Ο Στέργιος ο Σίσυλας (πατέρας δύο παιδιών) παντρεμένος με την Αικατερίνη Νικολάου Ράϊκου, είχε ζητήση απ’ τον Διοικητή του Λόχου του, ο οποίος Λόχος είχε μετακινηθή εκείνο το βράδυ απ’ την περιοχή της Βαρβάρας προς την Μεγ. Παναγία καθότι περνούσαν απ’ το Παλαιοχώρι να «μείνη απόψε» παραμονή Παναγίας στην οικογένειά του και το αίτημα του είχε γίνει δεκτό…
Ήταν ατυχής. Την Στρατιωτική του Στολή διέκριναν οι Συμμορίτες και προσπάθησε να κρυφτή στο εσωτερικό του σπιτιού..
Μαζί του προσπάθησε να «γλιτώση» από την αιχμαλωσία και τον «εξανδραποδισμό» του εξευτελισμού της ικανοποίησης των ζωωδών ενστίκτων και των ομαδικών Συμμορίτικων βιασμών στον Κάκκαβο.. ή όπου αλλού συναγελάζονταν αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη, η κουνιάδα του η Πηνελόπη Νικ. Ράϊκου.
Ήταν η μικρότερη απ’ τα τέσσερα κορίτσια και τα έξι απροσκύνητα στους συμμορίτες λεβεντόκορμα παλληκάρια της πολυμελούς οικογένειας Ράϊκου. Η 18χρονη Πηνελόπη, με ‘λεγε η γιαγιά μου η Μαρία, πολύ αργότερα (όταν με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να την βγάλω δυο κουβέντες για κείνη την τραγική για το χωριό μας περίοδο), ήταν μια λυγερόκορμη - όπως όλες οι Ράϊκαινες και ευθυτενείς άλλωστε - πανόμορφη κοπέλα καμάρι της οικογένειας και περήφερνη υποψήφια νύφη.
Ακολούθησε τον γαμπρό της Στέργιο στο κρησφύγετο.
Επειδή δεν παραδόθηκαν τους έκαψαν φρικιαστικά ζωντανούς μαζί με το σπίτι και όλα τα υπάρχοντα, τα ξενοκίνητα καθάρματα υπό τον αρχισφαγέα Παπαγιώργη και την κομμουνιστική συμμορία του… έτσι… γιατί ήταν «εχθροί του λαού» και της «Δημοκρατίας» τους… της φρίκης…
Έκαψαν - τις πιο πολλές φορές καθ’ υπόδειξι – περί τα 100 (εκατό) νοικοκυρόσπιτα.
Κι εξαφάνισαν μαζί μ’ αυτά τα πλουσιότατα κειμήλια και ντοκουμέντα και αρχεία και Μνήμες και Ιστορικά στοιχεία μιας ακμαιότατης ιστορικής κωμοπόλεως, αγροτών, υλοτόμων, κτηνοτρόφων, εμπορευομένων, μεταλλωρύχων, ελεύθερων επαγγελματιών…
Το Παλαιοχώρι, η αρχοντική αρχαιότερη και ιστορική ζώσα κωμόπολι της περιοχής της Β.Α. Χαλκιδικής έγινε ΕΡΕΙΠΙΑ και ΣΤΑΧΤΕΣ.
Οι προίκες, τα κεντήματα, τα περίφημα υφαντά, οι φωτογραφίες, τα ξυλόγλυπτα, οι εικόνες, τα μεράκια και οι θύμισες τόσων γενεών Παλαιοχωρινών κυριών και Δεσποινίδων και Γιαγιάδων βεβαίως που ξενύχτησαν με το βελόνι και τον αργαλειό να «στήσουν» (μετά τη δουλειά στο χωράφι) στα πανόμορφα Μακεδονικής Αρχιτεκτονικής Σπίτια και Σπιτικά τους, όλα αποκαΐδια για να «σωθή» η ανθρωπότητα από αυτά τα αδίσταχτα τομάρια - εγκληματίες.
Στα Σιωκάδικα δίπλα στην εκκλησία το χάραμα σκηνικό αρχαίας τραγωδίας …
Τα ντουβάρια, όσα έμειναν όρθια κάπνιζαν ακόμη και στον καπνό του μίσους και του φθόνου και της καταστροφής όσοι άρχιζαν με το ξημέρωμα να προσέρχονται δειλά – δειλά στην Εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών ένοιωθαν να ραγίζη - ματώνη η καρδιά τους.
Η θεία Σοφία (Χριστοδούλου Δ. Πολύζου) και ο μπάρμπα Νίκος (Αθαν. Γ. Σιώκου) είχαν πριν δύο τρεις εβδομάδες παντρευτή μετά από έναν «μεγάλο – ονομαστό για την περίοδο έρωτα».. Στα συρματόσχοινα και στα καρφιά στους μισοκαμμένους και μισογκρεμισμένους τοίχους όλα τα περίτεχνα υφαντά, οι καλλιγραφίες κι οι «μπάντες» κρέμονταν και ανέμιζαν, θλιβερά απομεινάρια από αποκαΐδια συμφοράς που τα ‘παιρνε ο αέρας στο αχανές για να μαθευτή το «μεγάλο κακό»...
Κάτι τενεκέδια που κάπνιζαν ακόμα θύμιζαν τα πλούσια εμπορεύματα που πρόσφατα είχαν αγοραστή για το Παντοπωλείον που θα ξανάνοιγε ο «Διευθύνων Νους».
Όλα ρημαδιό…
Και το αποκορύφωμα του οδυνηρού, του τραγικού σκηνικού…
Παραδίπλα στον πλακόστρωτο Νάρθηκα της Εκκλησίας κείτονταν θανάσιμα λαβωμένος ο πατέρας της τραγικής οικογένειας.
Η σωρός του Ομαδάρχη των «Μ.Α.Υ.δων» του χωριού του κι άλλοι τρεις σωροί (οι δύο νεκροί στρατιώτες της ευκαιριακής υποτυπώδους φρουράς απ’ το παλιό Δημοτικό Σχολείο – το έκαψαν κι αυτό συθέμελα οι «φιλομαθείς ιδεολόγοι») είναι ο επίλογος του μίσους και της καταστροφής εναντίον των παλληκαριών της Ελλάδος που άφησαν την αγνή ψυχούλα τους υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά και τα ιδεώδη της Πατρίδος και
Tου Έθνους,
Της Πίστης των Πατέρων μας,
Της Τιμής και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου,
Της Αληθινής Δημοκρατίας,
Της Ανθρώπινης Αξίας και Ελευθερίας του Ατόμου στην Σκέψι και το Λόγο, στην Δημιουργία, στην Πρόοδο,
σε πείσμα της Προλεταριακής - Μπολσεβικικής καταπίεσης.
Τα φυλάκια δεν θα είχαν την πλήρη φρουρά τους – την πλήρη επάνδρωσι της σύνθεσης τους.
Οι περισσότεροι θα είχαν «συμμαζευτή» στα σπίτια τους για ένα λουτρό, μια καθαρή «αλλαξιά», βαθιά θρησκευόμενοι θα «μεταλάβαιναν» πιθανώς στην εκκλησιά τους αύριο. Θα φρόντιζαν να περάσουν κι απ’ το κρεοπωλείο νωρίτερα, απ’ το παντοπωλείο (οι νοικοκυρές συνήθως) για το τραπέζι τους του 15Αύγουστου μετά την 15θήμερη νηστεία...
Για τους άθεους αντάρτες που «βγήκαν στο βουνό» υπέρ του Διεθνούς Κομμουνισμού και εναντίον του Έθνους και της Πίστης των Πατέρων μας… ήταν ημερολογιακά η καταλληλότερη «ευκαιρία».
Το Παλαιοχώρι έπρεπε να «ΚΑΗ».. – Πολύ τους δυσκόλευε… έτσι κεντρικό – κομβικό σε όλη τη λεκάνη της Β.Α. Χαλκιδικής ανάμεσα στο Χολομώντα και την Γκαμήλα και το Στρατόνικο όρος.
Οι Παλαιοχωρινοί ατίθασοι, φιλελεύθεροι και Δημοκράτες Ελληνόφρονες πατριώτες δεν ενέδιδαν στα «άνομα και Εθνοκτόνα σχέδια τους»… (ελάχιστους αδελφοκτόνους «συνεργάτες» είχαν βρει στο χωριό ή «παρασύρει» στο βουνό.
Και μόνο με δικές τους δυνάμεις (στα διπλανά κεφαλοχώρια έδρευαν μονάδες – Εθνοφρουρά – Στρατός) αντιστέκονταν.
Τους «δυσκόλευαν» πολύ…
Βάσει του εγκληματικού σχεδίου, θα «έβγαιναν – θα ανέβαιναν» απ’ τις λαγγαδιές και τις πυκνοδασομένες πλαγιές του «Κάκαβου» (εκεί «έδρευε» η «Ελεύθερη Ελλάδα» των Σφαγέων αθώων πολιτών της περιοχής) προς την Γκαμήλα και θα «κατέβαιναν» σε δύο οργανωμένες Συμμορίες.
Η μια πολυπληθής Συμμορία προς την τοποθεσία «Ύψωμα Σταυρό».
Εκεί υπάρχει ένα «πλάτωμα», ένα μικρό οροπέδιο όπου και θα ανασυντάσσονταν πριν την τελική έφοδο για την καταστροφή της ιστορικής κωμοπόλεως – του ιστορικού Κομβικού Κεφαλοχωρίου.
Μια δεύτερη ολιγαριθμότερη της πρώτης Συμμορία Μπολσεβίκων (αλλά πλήρως και αυτών εξοπλισμένων - πάνοπλων) θα εκινείτο ΠΡΙΝ ΑΠΟ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ προς «τ’ Μαρουνίκ’ του Λάκκου». Εκεί «στ’ Μέγα του Μπγάδ’» θα έστηνε ενέδρα ούτως ώστε να αποκλεισθή κάθε ενδεχόμενο καθόδου και αντεπιθέσεως των ανδρών της Εθνοφρουράς που έδρευε στην Αρναία και πιθανώς με την έναρξι της πυρπολήσεως του Παλαιοχωρίου να κατέβαιναν να ενισχύσουν τους τοπικούς «Μ.Α.Υ.δες» – υπερασπιστές του.
Το Σύνθημα επίθεσης για το ολέθριο έργο τους και την πυρπόλησι του Παλαιοχωρίου θα εδίδετο με δυο βολές – ριπές στον αέρα απ’ την Συμμορία ενέδρας…
Έτσι και συνέβησαν όλα:
Μόλις οι «ενεδρίτες Συμμορίτες» έφτασαν και πήραν θέσεις στο κύριο πέρασμα ΑΡΝΑΙΑΣ – ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ στου «Μέγα το Πηγάδι» στου «Μαρουνίκ τον Λάκκο», δόθηκαν οι δυο συνθηματικές ριπές κι άστραψε ο ουρανός. Το σύνθημα επίθεσης δόθηκε στους εγκληματίες που είχαν εν τω μεταξύ συνταχθή σε μπουλούκια καταστροφής στο «Ύψωμα – στο Σταυρό», στα Ανατολικά του χωριού και σε απόστασι αναπνοής απ’ τα τελευταία ακριβώς προς τα Β.Ανατολικά του σπίτια.
Η τραγική μοίρα για το Παλαιοχώρι είχε ανοίξει την μαύρη σελίδα της καταστροφής και του ολέθρου του. Τα Καθάρματα, οι Σφαγείς αθώων, ανυπεράσπιστων, ιδιαίτερα δακτυλοδεικτούμενων για την προκοπή των, φιλήσυχων, θρησκευόμενων νοικοκυραίων πολιτών, (συμφορά που «χτυπούσε» όλη την Ελληνική ενδοχώρα), έβαλαν μπροστά τα «Αρμαγεδδωνικά – Σατανικά» τους Σχέδια.
Ο Ομαδάρχης των «Μ.Α.Υ.δων» του Παλαιοχωρίου (υπό τις οδηγίες και την συνεργασία του «Ταγματάρχου» Νικολάου Γ. Σιώκου και του «Λοχαγού» Γεωργίου Κ. Τσιούντου) Αθανάσιος Γεωργίου Σιώκος (1882) είχε κλείσει το κρεοπωλείο του στο ισόγειο του σπιτιού του, δίπλα, διαγώνια απ’ την εκκλησία, ενημέρωσε την «Μαρία του» (Μαρία Δημητρίου Τσελεπή) - (1888) απ’ το μεσοπόρτι του καταστήματος με την κατοικία, ότι θα πήγαινε για μια περιπολία στα φυλάκια για να δη εν όψει 15Αυγουστου «τι κάνουν τα παιδιά» και
«πως είναι τα πράγματα» και θα επέστρεφε..
Ανύποπτα στην ηρεμία και το σκοτάδι των πρώτων ωρών της νύχτας, εκεί λίγο πριν τα φυλάκια πάνω απ’ τα «Ραϊκάδικα» και τα «Κουμαντσιωτάδικα», (υπήρχε ένα απέριττο εκκλησάκι, παλιά εκεί) τον βρήκε στο καθήκον της υπεράσπισης της Τιμής του χωριού του η δολοφονική ριπή.
Τα πάνοπλα εισβαλλόντα ήδη καθάρματα στα πρώτα σπίτια του χωριού είχαν πιάσει στα «μουλωχτά τα δόχια» και τον «γάζωσαν στα ύπουλα».
Το Παλληκάρι - γιατί τέτοιος ήταν κατά γενική ομολογία ο Αθανάσιος Γ. Σιώκος (πατέρας τεσσάρων κοριτσιών, τριών αγοριών και μερικών δεκάδων ήδη εγγονών) στάθηκε όρθιος, σύρθηκε στο σκοτάδι στους μαντρότοιχους των σπιτιών… Τον βρήκαν τα χαράματα μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω... Έσπρωχνε κι είχε μισοανοίξει με τον ώμο του μια πορτούλα σ’ ένα ισόγειο για να μπη για να «καλυφθή»… να βοηθηθή ίσως…
Ήταν ο πρώτος ήρωας που έπεφτε στο καθήκον εκείνο το βράδυ του ολέθρου. Οι εγκληματίες Κομμουνιστο-συμμορίτες είχαν ήδη αμέσως μετά βάλει φωτιά στα πρώτα σπίτια μπαίνοντας στο χωριό.
Ο Στέργιος ο Σίσυλας (πατέρας δύο παιδιών) παντρεμένος με την Αικατερίνη Νικολάου Ράϊκου, είχε ζητήση απ’ τον Διοικητή του Λόχου του, ο οποίος Λόχος είχε μετακινηθή εκείνο το βράδυ απ’ την περιοχή της Βαρβάρας προς την Μεγ. Παναγία καθότι περνούσαν απ’ το Παλαιοχώρι να «μείνη απόψε» παραμονή Παναγίας στην οικογένειά του και το αίτημα του είχε γίνει δεκτό…
Ήταν ατυχής. Την Στρατιωτική του Στολή διέκριναν οι Συμμορίτες και προσπάθησε να κρυφτή στο εσωτερικό του σπιτιού..
Μαζί του προσπάθησε να «γλιτώση» από την αιχμαλωσία και τον «εξανδραποδισμό» του εξευτελισμού της ικανοποίησης των ζωωδών ενστίκτων και των ομαδικών Συμμορίτικων βιασμών στον Κάκκαβο.. ή όπου αλλού συναγελάζονταν αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη, η κουνιάδα του η Πηνελόπη Νικ. Ράϊκου.
Ήταν η μικρότερη απ’ τα τέσσερα κορίτσια και τα έξι απροσκύνητα στους συμμορίτες λεβεντόκορμα παλληκάρια της πολυμελούς οικογένειας Ράϊκου. Η 18χρονη Πηνελόπη, με ‘λεγε η γιαγιά μου η Μαρία, πολύ αργότερα (όταν με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να την βγάλω δυο κουβέντες για κείνη την τραγική για το χωριό μας περίοδο), ήταν μια λυγερόκορμη - όπως όλες οι Ράϊκαινες και ευθυτενείς άλλωστε - πανόμορφη κοπέλα καμάρι της οικογένειας και περήφερνη υποψήφια νύφη.
Ακολούθησε τον γαμπρό της Στέργιο στο κρησφύγετο.
Επειδή δεν παραδόθηκαν τους έκαψαν φρικιαστικά ζωντανούς μαζί με το σπίτι και όλα τα υπάρχοντα, τα ξενοκίνητα καθάρματα υπό τον αρχισφαγέα Παπαγιώργη και την κομμουνιστική συμμορία του… έτσι… γιατί ήταν «εχθροί του λαού» και της «Δημοκρατίας» τους… της φρίκης…
Έκαψαν - τις πιο πολλές φορές καθ’ υπόδειξι – περί τα 100 (εκατό) νοικοκυρόσπιτα.
Κι εξαφάνισαν μαζί μ’ αυτά τα πλουσιότατα κειμήλια και ντοκουμέντα και αρχεία και Μνήμες και Ιστορικά στοιχεία μιας ακμαιότατης ιστορικής κωμοπόλεως, αγροτών, υλοτόμων, κτηνοτρόφων, εμπορευομένων, μεταλλωρύχων, ελεύθερων επαγγελματιών…
Το Παλαιοχώρι, η αρχοντική αρχαιότερη και ιστορική ζώσα κωμόπολι της περιοχής της Β.Α. Χαλκιδικής έγινε ΕΡΕΙΠΙΑ και ΣΤΑΧΤΕΣ.
Οι προίκες, τα κεντήματα, τα περίφημα υφαντά, οι φωτογραφίες, τα ξυλόγλυπτα, οι εικόνες, τα μεράκια και οι θύμισες τόσων γενεών Παλαιοχωρινών κυριών και Δεσποινίδων και Γιαγιάδων βεβαίως που ξενύχτησαν με το βελόνι και τον αργαλειό να «στήσουν» (μετά τη δουλειά στο χωράφι) στα πανόμορφα Μακεδονικής Αρχιτεκτονικής Σπίτια και Σπιτικά τους, όλα αποκαΐδια για να «σωθή» η ανθρωπότητα από αυτά τα αδίσταχτα τομάρια - εγκληματίες.
Στα Σιωκάδικα δίπλα στην εκκλησία το χάραμα σκηνικό αρχαίας τραγωδίας …
Τα ντουβάρια, όσα έμειναν όρθια κάπνιζαν ακόμη και στον καπνό του μίσους και του φθόνου και της καταστροφής όσοι άρχιζαν με το ξημέρωμα να προσέρχονται δειλά – δειλά στην Εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών ένοιωθαν να ραγίζη - ματώνη η καρδιά τους.
Η θεία Σοφία (Χριστοδούλου Δ. Πολύζου) και ο μπάρμπα Νίκος (Αθαν. Γ. Σιώκου) είχαν πριν δύο τρεις εβδομάδες παντρευτή μετά από έναν «μεγάλο – ονομαστό για την περίοδο έρωτα».. Στα συρματόσχοινα και στα καρφιά στους μισοκαμμένους και μισογκρεμισμένους τοίχους όλα τα περίτεχνα υφαντά, οι καλλιγραφίες κι οι «μπάντες» κρέμονταν και ανέμιζαν, θλιβερά απομεινάρια από αποκαΐδια συμφοράς που τα ‘παιρνε ο αέρας στο αχανές για να μαθευτή το «μεγάλο κακό»...
Κάτι τενεκέδια που κάπνιζαν ακόμα θύμιζαν τα πλούσια εμπορεύματα που πρόσφατα είχαν αγοραστή για το Παντοπωλείον που θα ξανάνοιγε ο «Διευθύνων Νους».
Όλα ρημαδιό…
Και το αποκορύφωμα του οδυνηρού, του τραγικού σκηνικού…
Παραδίπλα στον πλακόστρωτο Νάρθηκα της Εκκλησίας κείτονταν θανάσιμα λαβωμένος ο πατέρας της τραγικής οικογένειας.
Η σωρός του Ομαδάρχη των «Μ.Α.Υ.δων» του χωριού του κι άλλοι τρεις σωροί (οι δύο νεκροί στρατιώτες της ευκαιριακής υποτυπώδους φρουράς απ’ το παλιό Δημοτικό Σχολείο – το έκαψαν κι αυτό συθέμελα οι «φιλομαθείς ιδεολόγοι») είναι ο επίλογος του μίσους και της καταστροφής εναντίον των παλληκαριών της Ελλάδος που άφησαν την αγνή ψυχούλα τους υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά και τα ιδεώδη της Πατρίδος και
Tου Έθνους,
Της Πίστης των Πατέρων μας,
Της Τιμής και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου,
Της Αληθινής Δημοκρατίας,
Της Ανθρώπινης Αξίας και Ελευθερίας του Ατόμου στην Σκέψι και το Λόγο, στην Δημιουργία, στην Πρόοδο,
σε πείσμα της Προλεταριακής - Μπολσεβικικής καταπίεσης.
Θλιβερή υποσημείωσι:
Στην Εθνοφρουρά στην Αρναία ήταν επιστρατευμένοι – καταταγμένοι και υπηρετούσαν αρκετοί Παλαιοχωρινοί (μεταξύ αυτών ο Νικόλας Κατσιρμάς, ο Γεώργιος Αθ. Σιώκος και αρκετοί άλλοι)…
Αυτοί έζησαν το αβάσταχτο μαρτύριο να βλέπουν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους να πυρπολούνται και να μην μπορούν να πείσουν τον Διοικητή τους να τους επιτρέψη έστω και με δική τους ευθύνη να «τρέξουν απ’ τα παραδρόμια» να υπερασπιστούν την οικογένεια και τα σπίτια τους… και ούτε για εκφοβισμό των εμπρηστών συμμοριτών τουλάχιστον δεν ρίχτηκε μια κανονιά προς τα ‘κεί…
Με το χάραμα στους τοίχους του Νάρθηκα σε πλήρη απόγνωσι και απελπισία κι από σκληρή οδύνη γιατί δεν μπόρεσε να προσφέρη κάτι ο Γεώργιος Αθαν. Σιώκος (με κατεστραμμένα τα πάντα και την οκταμελή οικογένεια του ρημαγμένη και ξυπόλητη στα «Μπακάδικα») στηρίχτηκε ηθικά από τον «αριστερών (?) πεποιθήσεων» (μετέπειτα ιερέα της Παναγίας Δεξιάς στην Θεσσαλονίκη) δάσκαλο τότε του χωριού, φίλο του και με βαθιά αμοιβαία εκτίμησι, Αλέξανδρο Δ. Παπαχρήστο από τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής.
Αλλά περί αυτών των οδυνηρών γεγονότων σε επικείμενες λεπτομερέστερες περιγραφικές αναφορές… για την ιστορική αλήθεια και μόνο…
Τούτη η σημερινή σύντομη αναφορά ας θεωρηθή παρακαλούμε ως «ένα Τρισάγιο» – που δυστυχώς εδώ και εβδομήντα χρόνια δεν «ψάλθηκε» για την Ιερή Μνήμη αυτών των ηρωικών αγωνιστών και θυμάτων της ευρείας αυτής τραγικής περιόδου. Δεν θέλαμε και ΔΕΝ θέλουμε να «ξύνουμε» πληγές για την ξενοκίνητη αυτή Εθνική τραγωδία του 1942 – 1950.
Είμαστε τόσο Λίγοι οι Έλληνες και γινόμαστε λιγότεροι συνεχώς (υπογεννητικότητα, νέο – πολύ - μετανάστευσι των παιδιών μας για καλύτερη (?) τύχη στο εξωτερικό, αδικαιολόγητα πολλά τροχαία και πυρκαγιές και πλημμύρες και πνιγμοί…)
Δεν χρειάζονται άλλοι Διχασμοί…
Όμως επιμένουν κάποια «δογματικά παλιοσκέπαρνα» της συμφοράς, (ιδεολογικοί) γόνοι εκείνων των απάτριδων εγκληματιών Μπολσεβίκων να πλαστογραφούν τα γεγονότα…
Κι εμείς που αποφεύγαμε και τα τρισάγια ακόμη Μνήμης και Τιμής θα πρέπη τουλάχιστον να Υπερασπιστούμε την αλήθεια… το Δίκαιο… την Τιμή των νεκρών μας…
ΟΧΙ!
Δεν θα επιτρέψουμε την Προσβολή της Μνήμης και της ηρωικής θυσίας δεκάδων χιλιάδων παλληκαριών των Εθνικών Δικαίων, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Μακεδονίας μας (την οποία από τότε προδοτικά εκχωρούσαν οι Κομμουνιστο-συμμορίτες στους σλάβους - τα Μπολσεβικικά συντρόφια του Διεθνούς Κομμουνισμού).
Όποιος πλαστογραφεί την Ιστορία ή προσβάλλει της Ιερές Μνήμες θα παίρνη άμεσα σκληρή την απάντησι της πραγματικής Ιστορίας και της Αλήθειας των Γεγονότων.
Είναι ό,τι πιο Ελληνοπρεπές οφείλουμε για να μαθαίνουν οι νέοι μας ακριβώς αυτή την Αλήθεια και για να μην ξαναοδηγηθούμε ΠΟΤΕ σε εθνοκτόνες αδελφοκτόνες Προδοσίες και Διχασμούς.
Στην Εθνοφρουρά στην Αρναία ήταν επιστρατευμένοι – καταταγμένοι και υπηρετούσαν αρκετοί Παλαιοχωρινοί (μεταξύ αυτών ο Νικόλας Κατσιρμάς, ο Γεώργιος Αθ. Σιώκος και αρκετοί άλλοι)…
Αυτοί έζησαν το αβάσταχτο μαρτύριο να βλέπουν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους να πυρπολούνται και να μην μπορούν να πείσουν τον Διοικητή τους να τους επιτρέψη έστω και με δική τους ευθύνη να «τρέξουν απ’ τα παραδρόμια» να υπερασπιστούν την οικογένεια και τα σπίτια τους… και ούτε για εκφοβισμό των εμπρηστών συμμοριτών τουλάχιστον δεν ρίχτηκε μια κανονιά προς τα ‘κεί…
Με το χάραμα στους τοίχους του Νάρθηκα σε πλήρη απόγνωσι και απελπισία κι από σκληρή οδύνη γιατί δεν μπόρεσε να προσφέρη κάτι ο Γεώργιος Αθαν. Σιώκος (με κατεστραμμένα τα πάντα και την οκταμελή οικογένεια του ρημαγμένη και ξυπόλητη στα «Μπακάδικα») στηρίχτηκε ηθικά από τον «αριστερών (?) πεποιθήσεων» (μετέπειτα ιερέα της Παναγίας Δεξιάς στην Θεσσαλονίκη) δάσκαλο τότε του χωριού, φίλο του και με βαθιά αμοιβαία εκτίμησι, Αλέξανδρο Δ. Παπαχρήστο από τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής.
Αλλά περί αυτών των οδυνηρών γεγονότων σε επικείμενες λεπτομερέστερες περιγραφικές αναφορές… για την ιστορική αλήθεια και μόνο…
Τούτη η σημερινή σύντομη αναφορά ας θεωρηθή παρακαλούμε ως «ένα Τρισάγιο» – που δυστυχώς εδώ και εβδομήντα χρόνια δεν «ψάλθηκε» για την Ιερή Μνήμη αυτών των ηρωικών αγωνιστών και θυμάτων της ευρείας αυτής τραγικής περιόδου. Δεν θέλαμε και ΔΕΝ θέλουμε να «ξύνουμε» πληγές για την ξενοκίνητη αυτή Εθνική τραγωδία του 1942 – 1950.
Είμαστε τόσο Λίγοι οι Έλληνες και γινόμαστε λιγότεροι συνεχώς (υπογεννητικότητα, νέο – πολύ - μετανάστευσι των παιδιών μας για καλύτερη (?) τύχη στο εξωτερικό, αδικαιολόγητα πολλά τροχαία και πυρκαγιές και πλημμύρες και πνιγμοί…)
Δεν χρειάζονται άλλοι Διχασμοί…
Όμως επιμένουν κάποια «δογματικά παλιοσκέπαρνα» της συμφοράς, (ιδεολογικοί) γόνοι εκείνων των απάτριδων εγκληματιών Μπολσεβίκων να πλαστογραφούν τα γεγονότα…
Κι εμείς που αποφεύγαμε και τα τρισάγια ακόμη Μνήμης και Τιμής θα πρέπη τουλάχιστον να Υπερασπιστούμε την αλήθεια… το Δίκαιο… την Τιμή των νεκρών μας…
ΟΧΙ!
Δεν θα επιτρέψουμε την Προσβολή της Μνήμης και της ηρωικής θυσίας δεκάδων χιλιάδων παλληκαριών των Εθνικών Δικαίων, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Μακεδονίας μας (την οποία από τότε προδοτικά εκχωρούσαν οι Κομμουνιστο-συμμορίτες στους σλάβους - τα Μπολσεβικικά συντρόφια του Διεθνούς Κομμουνισμού).
Όποιος πλαστογραφεί την Ιστορία ή προσβάλλει της Ιερές Μνήμες θα παίρνη άμεσα σκληρή την απάντησι της πραγματικής Ιστορίας και της Αλήθειας των Γεγονότων.
Είναι ό,τι πιο Ελληνοπρεπές οφείλουμε για να μαθαίνουν οι νέοι μας ακριβώς αυτή την Αλήθεια και για να μην ξαναοδηγηθούμε ΠΟΤΕ σε εθνοκτόνες αδελφοκτόνες Προδοσίες και Διχασμούς.
Απόστολος Σιώκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου