Ως «θλιβερό κατάντημα» χαρακτηρίστηκε η περίοδος της εκκλησιαστικής κρίσης με αφορμή το ζήτημα του νέου τότε Αρχιεπισκόπου Ιακώβου (εφ. Μεσημβρινή, 23 Iαν. 1962), ...
ενώ στην άλλη άκρη του πλανήτη σχολιαζόταν ότι «περισσότεροι αστυνομικοί παρά πιστοί ήταν παρόντες στην ενθρόνισή του » (New York Times, 18 Ιαν. 1962). Αυτή η εικόνα είχε επικρατήσει στη συνείδηση των μαζών με αφορμή την εκλογή του τότε μητροπολίτη Αττικής Ιακώβου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος δεν μακροημέρευσε στον θρόνο του, αλλά αναμφισβήτητα επρόκειτο για μία κορυφαία προσωπικότητα της ελλαδικής Εκκλησίας, που το μεταρρυθμιστικό έργο του αναβάθμισε τον ρόλο και τη θέση του κλήρου. Την επομένη ακριβώς της εκλογής του ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων εναντίον του, όπου σενάρια σεξουαλικών οργίων, κρατικού παρεμβατισμού, εκβιασμών από τα Ανάκτορα, δολοπλόκων ιεραρχών και φανατισμένων «οργανωσιακών» μελών οδήγησαν στην παραίτησή του μόλις 12 ημέρες αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου