Μέσα από σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ο Πατήρ Χρυσόστομος Μαϊδώνης γράφει για την γνωριμία του με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και τα τρία γεγονότα της ζωής του, που σημάδεψαν τον ίδιο με τον Αρχιεπίσκοπο.
α. Τά φοιτητικά χρόνια
Ἡ γνωριμία μου μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο ξεκινᾶ ἀπό τά φοιτητικά μου χρόνια τό 1974 ὅταν πῆγα στήν Ἀθήνα γιά σπουδές στή Ριζάρειο Ἱερατική Σχολή καί στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Τότε ὁ Ἀναστάσιος ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀνδρούσης, Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας καί καθηγητής τῆς Ἱστορίας τῶν Θρησκευμάτων στή Θεολογική Σχολή.
Τό 1974 γνώρισα τόν Ἀναστάσιο μέσω τοῦ π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη τοῦ Γρηγοριάτη, πού πήγαινε στό Ἱεραποστολικό Σεμινάριο, πού ἔκανε ὁ Ἀναστάσιος. Ὁ π. Κοσμᾶς ἑτοιμαζόταν τότε γιά τήν Ἀφρική.
Κατ’ ἀρχάς πήγαινα στό Διορθόδοξο Κέντρο «Πορευθέντες», πού εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἀρχιεπ. Ἀναστάσιος, ὅπου μιλοῦσε ὁ ἴδιος, ὁ Ἡλίας Βουλγαράκης, Γεωργ. Πατρῶνος καί Ἱεραπόστολοι πού ἔρχονταν ἀπό τίς Ἱεραποστολές. Ὑπεύθυνος τότε ἦταν ὁ μακαριστός Στέλιος Μπουρμπαχάκης, πού μοῦ ἔδωσε μιά μέθοδο ἐκμάθησης τῆς Σουαχίλι. Ὅπου μιλοῦσε ὁ Ἀναστάσιος πηγαίναμε καί τόν ἀκούγαμε, διότι τόν θαυμάζαμε!
Ἡ γνωριμία μου μαζί του χαλκεύθηκε 1977-1981 στή Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν, ὅπου τόν εἶχα καθηγητή στό Μάθημα τῆς Θρησκειολογίας, τό ὁποῖο παρακολουθοῦσα ἀνελλιπῶς.
Ὅμως δημιουργήθηκε μιά ἄλλη σχέση μαζί του, ὅταν μοῦ ἀνέθεσε, νά κάνω μιά ἐργασία στά πλαίσια τοῦ μαθήματος. Τό θέμα της ἦταν «Οἱ μή χριστιανικές θρησκεῖες στήν Ἀθῆνα». Αὐτή ἡ ἐργασία ἐξελήχθηκε σέ ὁλόκληρη ἔρευνα, πού κράτησε δύο χρόνια. Μέ τήν καθοδήγηση του γύρισα ἐπί δύο χρόνια ὅλα τά στέκια τῶν ἄλλων θρησκειῶν στήν Ἀθήνα. Πῆγα στήν Συναγωγή τῶν Ἑβραίων στήν Ἀθῆνα και πῆρα συνέντευξη ἀπό τό Ραββίνο.
Γύρισα ὅλα τά Ἰνδουϊστικά καί Βουδιστικά Κέντρα τῆς Ἀθῆνας καί ἐρευνοῦσα τήν ὀργάνωση, τή διδασκαλία καί τή δράση τους στήν Ἀθήνα καί στήν Ἑλλάδα. Στό τέλος ὁ Ἀναστάσιος μοῦ ζήτησε, νά παρουσιάσω ὅλη αὐτή τήν ἐμπειρία τῶν δύο χρόνων στούς φοιτητές. Ἔγιναν δύο ἐκδηλώσεις ἐνημέρωσης, μία στό ἀμφιθέατρο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς στἀ Ἰλίσια γιά ὅλους τούς φοιτητές καί ἕνα διήμερο Συμπόσιο στή Μονή τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ μέ τήν συμμετοχή τῶν φοιτητῶν. Τότε συναντιόμασταν συχνά καί πήγαινα καί στό σπίτι του στό Ψυχικό.
Ἡ ἐμπειρία μου μέ τά ξένα θρησκεύματα ἦταν καί ἡ βασική αἰτία, πού ἀσχολήθηκα ἐπί 40 χρόνια τώρα μέ τά θέματα τῶν αἱρέσεων, ὡς ἐντεταλμένος στή Μητρόπολη Ἱερισσοῦ, ὡς Πνευματικός Σύμβουλος στό Ὀρθόδοξο Μακεδονικό Παρατηρητήριο στή Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, ὡς μέλος στή Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Αἱρέσεων, καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Συλλόγου Π.Ε.Γ. στήν Ἀθήνα.
β. Στἠν Ἀλβανία
Ὅταν ὁ Ἀρχιεπ. Ἀναστάσιος διορίσθηκε τό 1991 ἔξαρχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Ἀλβανία ἐποικοινώνησα μαζί του καί τοῦ ἐξέφρασα τήν θέληση νά τόν ἀκολουθήσω. Συναντήθηκα μαζί του στήν Ἀθήνα, ὅπου μέ ἐνημέρωσε καί τά Χριστούγεννα τοῦ 1991 μπήκαμε στήν Ἀλβανία. Ἀνταμώσαμε στά Ἰωάννινα καί πήγαμε στό Ἀργυρόκαστρο, ὅπου λειτούργησε. Τότε μοῦ ἀνέθεσε νά πάω νά κάνω γιορτές στή Χειμάρα. Ἔμεινα τότε 20 μέρες καί ἐπέστρεψα.
Ὁ Ἀναστάσιος πῆγε στήν Ἱερά Σύνοδο στήν Ἀθήνα, βρῆκε στό Δεσπότη μου τόν Ἱερισσοῦ Νικόδημο καί ζήτησε νά μέ πάρει μαζί του στήν Ἀλβανία. Ἔτσι μέ τό κάλεσμα τοῦ Ἀναστασίου, μέ τήν εὐλογία τοῦ Δεσπότη μου καί τήν ἄδεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τό Μάρτιο τοῦ 1992 μπῆκα στήν Ἀλβανία. Ἐγκατεστάθηκα στό Ἀργυρόκαστρο ὡς Ἀρχιερατικός ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως Ἀργυροκάστρου καί ταυτόχρονα πήγαινα ἀπό Δευτερα μέχρι Παρασκευή στό Δυρράχιο καί δίδασκα στό Θεολογικό Σεμινάριο Ποιμαντική καί Λειτουργική.
Συχνές ἦταν οἱ συναντήσεις μου μαζί του μέσα στά πλαίσια τῆς Σχολῆς, ἀλλά γιά τά θέματα τῆς Μητροπόλεως Ἀργυροκάστρου.
Τρία γεγονότα σημάδεψαν τήν σχέση μας.
Τό ἕνα γεγονός ἦταν οἱ μέρες τῆς ἐκλογῆς του ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας, στίς 24 Ἰουνίου 1992. Τότε στήν Ἀρχιεπισκοπή στά Τίρανα εἴμασταν μόνο οἱ δυό μας. Ἐγώ μαγείρευα καί μοιραζόμασταν τίς ἀγωνίες γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας.
Ὁ Ἀναστάσιος καί ἄλλοι περίμεναν, ὅτι τό Πατριαρχεῖο θά μέ ἐξέλεγε Μητροπολίτη στό Ἀργυρόκαστρο, πρᾶγμα πού δέν ἔγινε. Περάσαμε ὅλες τίς δυσκολες στιγμές μέχρι τήν ἐνθρόνιση του στίς 2 Αὐγούστου 1992. Ἡ ἐμπειρία μου ἦταν μοναδική. Θαύμασα τήν φλογερή πίστη του, τήν δυνατή προσευχή του, τή σύνεση, τά μετρημένα λόγια. Ποτέ δέν ἔπαιρνε ἀπόφαση μόνος του. Πάντα μᾶς καλοῦσε καί ρωτοῦσε τή γνώμη μας. Θαύμασα τόν Ποιμενάρχη, πού μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ὑπηρετήσω κοντά δύο χρόνια.
Τό δεύτερο γεγονός ἦταν ἡ ἀπέλαση μου ἀπό τήν Ἀλβανία. Εἴμασταν μαζί στό Ἀργυρόκαστρο, ὅπου ἦλθαν οἱ ἀστυνομικοί νά μέ συλλάβουν. Μέ ὑπερασπίσθηκε μέ κίνδυνο προσωπικό του. Πάλεψε μέχρι τελευταῖα στιγμή. Δέν περιγράφονται οἱ σπαρακτικές ὧρες τοῦ ἀποχωρισμοῦ μου μαζί του!
γ. Ἡ Μπουκόμπα τῆς Τανζανίας
Τό τρίτο γεγονός εἶναι τό πιό καταλυτικό. ΄
Ἡ συνάντηση μέ τόν Ἀναστάσιο στή Μπουκόμπα!
Ὁ Ἀναστάσιος ἦλθε στήν Μπουκόμπα τό 1962 ὠς ἱερομόναχος καί τό 1982-1991 ὡς Τοποτητηρής τῆς Μητροπόλεως Είρηνουπόλεως, πού περιλάμβανε τά κράτη Κένυας, Οὐγκάντας καί Τανζανίας. Στήν Τανζανία ἐρχόταν κυρίως στήν Μπουκόμπα. Στό βιβλίο του «ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ», ἀναφέρεται συχνά στίς ἱεραποστολικές ἐπισκέψεις του στήν περιοχή αὐτή.
Ἡ Μπουκόμπα εἶναι πολύ ὄμορφη σάν περιοχή, καταπράσινη, δίπλα στήν καταγάλανη λίμνη Βικτώρια. Ἕνας τόπος, πού μᾶς θυμίζει τό τόπο μας, τήν Ἑλλάδα!
Σ’αὐτό τό τόπο ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά ὁ Ἀναστάσιος. Καί τόν ἀγάπησε. Τόν ἀγάπησε τόσο, πού σέ ἐρώτηση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου, ποῦ θά πήγαινε ἄν γυρνοῦσε στήν Ἀφρική, ἐκεῖνος νοσταλγικά ἀπήντησε:
-Στήν Μπουκόμπα!!!
Στήν Μπουκόμπα, πού θά ἤθελε νά ἦταν ὁ Ἀναστάσιος, μέ ἔστειλε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας καί τό κάλεσμα τοῦ Ποιμενάρχου τῆς Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου.
Μόνο εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία στό Χριστό μας, σ’ ὅλους καί σ’ ὅλα!
Τόν εὐχαριστῶ, ὅτι ἔκανε γιά μένα!
Καί γώ τόν ἔχω εἰκόνα στή συνείδηση μου!
Κανόνα τῆς ἱερατικῆς μου ζωῆ!.
Ὁδηγός μου στήν Ἱεραποστολή εἶναι ἡ ζωή του, ὁ λόγος του καί ἡ ρήση του: «μιά Ἐκκλησία χωρίς Ἱεραποστολή εἶναι μιά Ἐκκλησία χωρίς Ἀποστολή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου