Σταθερή διοίκηση, ομοιογένεια, ίδιος προπονητής για χρόνια, έλλειψη μεγάλης πίεσης από την κερκίδα, άψογη οργάνωση και συνθήκες εργασίας, βοήθεια από τις Ακαδημίες. Όλα τα παραπάνω τα είχε φέτος ο Εργοτέλης, όπως και τις προηγούμενες σεζόν. Μόνο που καμιά φορά τα... προαπαιτούμενα για μια καλή πορεία δεν αρκούν. Κι έρχεται το ξαφνικό τέλος εποχής.
Εξι διαδοχικές παρουσίες στη Super League για μια ομάδα που δεν φημίζεται για την πολυάριθμη οπαδική της βάση, την καυτή της έδρα και το υψηλό μπάτζετ της, δεν είναι μικρό πράγμα. Ίσως μάλιστα, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ομάδων να μιλούσαμε για κατόρθωμα. Ο Εργοτέλης, όμως, έχει μια ιδιαιτερότητα. Διοικείται από σοβαρούς και οργανωμένους ανθρώπους, αποπνέει υγεία και καλώς ή κακώς μας είχε καλομάθει. Και περιμέναμε πολύ περισσότερα, όπως άλλωστε περισσότερα από αυτά που τελικά... εισέπραξαν, περίμεναν και όσοι περιστρέφονται και ζουν γύρω από την ομάδα. Το «ήρθε η ώρα της διεκδίκησης ευρωπαϊκού εισιτηρίου» ακουγόταν συχνά στο ξεκίνημα της σεζόν. Μόνο που η κατάληξη όχι μόνο δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και τα όνειρα, αλλά εξέπληξε αρνητικά τους «ουδέτερους» και πλήγωσε για τα καλά αυτούς που περίμεναν στη χειρότερη περίπτωση, πορεία ανάλογη με αυτές των προηγούμενων ετών.
Από τη σεζόν 2007-'08, όταν και φλέρταρε με τον υποβιβασμό σε σημείο... ΄παρεξήγησης, αλλά με ιστορικό ντεμαράζ έσωσε την παρτίδα και έπειτα, ο Εργοτέλης έκανε συνεχώς βήματα προόδου. Κάποιες σεζόν μπορεί να μην έφτανε ψηλά στη βαθμολογία, έβρισκε όμως κέρδη σε άλλους τομείς, όπως στην αξιοποίηση δικών του παιδιών, στην ακόμα αρτιότερη οργάνωσή του κ.ο.κ. Στο... φινάλε, είχε ανέβει επίπεδο τόσο ώστε να ανανεώνει την παρουσία του στα «σαλόνια» (ο Θεός να τα κάνει) της Super League, άλλες φορές εύκολα και με αέρα, άλλες δυσκολότερα. Ελάχιστοι λοιπόν πίστεψαν φέτος ότι αυτή η ομάδα-πρότυπο από πλευράς οργάνωσης, θα έφτανε στο σημείο μηδέν.
Η αλήθεια είναι ότι ο φετινός Εργοτέλης είχε πολλά... στραβά. Η συγκομιδή των 18 βαθμών στον πρώτο γύρο τον έφερνε μεν στην 8η θέση, δεν του πρόσφερε ωστόσο την παραμικρή ασφάλεια, όταν για παράδειγμα τα Γιάννινα των 15 βαθμών ήταν προτελευταία. Ενας κακός δεύτερος γύρος θα έβαζε την ομάδα σε περιπέτειες. Οπως και έγινε. Στο β' μισό της σεζόν βέβαια ο Εργοτέλης δεν ήταν απλώς κακός. Ηταν κάκιστος και βάσει της εικόνας του και της αγωνιστικής του συμπεριφοράς, δίκαια υποβιβάζεται. Ποια ήταν αυτά τα... στραβά που προαναφέραμε;
Οι μόλις 11 πόντοι σε έναν γύρο: Πρόκειται για τη δεύτερη χειρότερη επίδοση της ομάδας στα χρόνια που αγωνίζεται στη Λίγκα, μετά τους 9 που είχε μαζέψει στο πρώτο μισό της επίσης κακής σεζόν 2007-'08.
Η μόλις μία νίκη στα 14 πιο πρόσφατα παιχνίδια και μόλις 2 συνολικά στα 15 τελευταία: Δεν αρκούν για να νιώθεις ήρεμος και ασφαλής. Επιπλέον, με τέτοιο απολογισμό, η θηλιά ολοένα και σφίγγει, η ηρεμία εξαφανίζεται και τη θέση της στα αποδυτήρια παίρνει η κακή ατμόσφαιρα.
Ο τραυματισμός του Ρομάνο: Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για παίκτη-κλειδί και είναι δεδομένο ότι με τον Αργεντίνο διαθέσιμο, ο Εργοτέλης θα είχε κάποια γκολ ακόμα και πολύ περισσότερο, οργάνωση και φαντασία στο παιχνίδι του. Είναι ωστόσο ιεροσυλία να πει κάποιος ότι «με Ρομάνο χτυπάω Ευρώπη, χωρίς Ρομάνο πέφτω».
Οι εκτός έδρας επιδόσεις: Ο Εργοτέλης δεν υπήρξε ποτέ η ομάδα που με την έδρα-κάστρο, μάζευε πόντους και ήταν άνετη εκτός αυτής. Ακριβώς γι αυτό, όμως, επειδή δηλαδή ήταν αναγκασμένος να παλεύει τριάντα ματς τον χρόνο, είχε δημιουργήσει ένα σύνολο που και καλή μπάλα έπαιζε μακριά από το Παγκρήτιο και βαθμούς τσιμπούσε. Ο φετινός Εργοτέλης δεν θύμισε σε καμία στιγμή το ακομπλεξάριστο σύνολο που έπαιζε πανέξυπνα την κόντρα και με τους γρήγορους παίκτες του δημιούργουσε αρκετές φάσεις ακόμα και μέσα στο Καραϊσκάκη. Ηταν μια φοβισμένη ομάδα που έριχνε πολύ βάρος στην άμυνα και που δεν έφτιαχνε παρά ελάχιστες ευκαιρίες. Αποτέλεσμα; Οι Κρητικοί πήραν μόλις μία εκτός έδρας νίκη στη Λιβαδειά και αυτή... κατά λάθος μια και προήλθε από αυτογκόλ του Λισγάρα και έπειτα από μετριότατη εμφάνιση. Κι όσο για την άμυνα; Μπορεί να είχαν στο μυαλό τους το πώς να μην δεχθούν γκολ, ωστόσο δέχονταν και με το παραπάνω. Ακόμα και η Δόξα Δράμας των χιλίων προβλημάτων και του μέτριου και άπειρου ρόστερ, είχε καλύτερη αμυντική συμπεριφορά από τον Εργοτέλη που μακριά από το «σπίτι» του, δέχθηκε τα περισσότερα γκολ από όλες τις ομάδες της Super League (28). Κι αυτό δεν αποτελεί ευθύνη των αμυντικών (ο Σαρρής για παράδειγμα αν και νεαρός έκανε πολλά καλά παιχνίδια), αλλά όλης της ομάδας.
Ελλειψη ηγέτη: Εκτός από τον Ρομάνο, ο Εργοτέλης δεν είχε φέτος ούτε Μπούντιμιρ, ούτε Λεάλ, ούτε Κουτσιανικούλη. Οσο χρήσιμος και αν είναι ο 36χρονος Τζούνιορ, όσο καλή χρονιά και αν έκανε ο Φραγκουλάκης, δεν φτάνουν για να σε σώσουν. Ο Μπούντιμιρ ήταν φέτος άλλος παίκτης και το σκιά του εαυτού του, μάλλον τον κολακεύει. Δύο τέρματα σημείωσε όλα κι όλα ο Κροάτης. Ο Κουτσιανικούλης δεν θυμίζει ούτε στο... κούρεμα τον παίκτη που θαυμάζαμε κάποτε εμείς και σέβονταν οι αντίπαλοι αμυντικοί. Πολλές περιττές ενέργειες, αλλά από ουσία... Οσο για γκολ, ακόμα χειρότερα. Ενα και στερνό. Ο Λεάλ ήταν πιο παραγωγικός. Τέσσερα τα γκολ που σημείωσε, ωστόσο κι ο Ουρουγουανός μάς έχει συνηθίσει σε πολύ περισσότερα πράγματα. Με το μισό του μυαλό να βρίσκεται στο Ηράκλειο και το άλλο μισό να ταξιδεύει και με τα συχνά και πολλά προβλήματα τραυματισμών άφησε ορφανό από τον «γνωστό, πολύτιμο Λεάλ» τον Εργοτέλη. Αν με απλά λόγια δεν αποδεικνυόταν λαβράκι από τα λίγα ο πρωτοεμφανιζόμενος στην κατηγορία Κατσικοκέρης και δεν πρόσφερε τα επτά του γκολ, οι Ηρακλειώτες θα μας είχαν αποχαιρετίσει πολύ νωρίτερα.
Ημι-επιτυχία πειράματος: Μπράβο στον Εργοτέλη που δεν διστάζει να ρίξει στη μάχη παιδιά από τις Ακαδημίες του. Αυτές είναι άλλωστε το μέλλον για κάθε ελληνικό σύλλογο. Το πείραμα πάντως πέτυχε κατά το ήμισυ. Ναι μεν άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις οι Καβουσάκης, Σαρρής, Τζανακάκης και Χαντί, αλλά δεν μπορείς στα ματς που καίνε να ποντάρεις στους μικρούς, όταν δεν υπάρχει στο γήπεδο ο παίκτης που θα τους εμπνεύσει και θα τους συμπαρασύρει.
Το ντεφορμάρισμα του Καραγεωργίου: Αυτή ήταν μακράν η χειρότερη σεζόν από πλευράς αποφάσεων για τον Νίκο Καραγεωργίου. Ο Καβαλιώτης προπονητής έκανε ελάχιστα πράγματα για να αλλάξει την κατάσταση όταν ο Εργοτέλης έτρωγε τη μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη. Ισως γιατί πίστευε ότι αργά ή γρήγορα η ομάδα θα έβρισκε τον δρόμο της. Επέμεινε για αρκετό καιρό σε ποδοσφαιριστές που φαινόταν ότι ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους να κάνουν τη διαφορά, ενώ δεν δοκίμασε να αλλάξει εκτός από πρόσωπα, και τη διάταξη.
Η ανοχή του Παπουτσάκη: Αψογος σε όλα του. Από τις τοποθετήσεις του έως τον τρόπο με τον οποίο ασκεί διοίκηση στην ομάδα. Ο εκ των συμπαθέστερων παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο, έκανε ένα λάθος. Εδώ και πολύ καιρό, πριν καν αρχίσει η σεζόν και ακόμα παλαιότερα, στο εσωτερικό της ομάδας οι απόψεις για το αν ο Καραγεωργίου έπρεπε να παραμένει ο προπονητής του Εργοτέλη, ήταν μοιρασμένες. Μαγκιά του Παπουτσάκη που στήριξε την επιλογή του και τον άνθρωπο που εμπιστευόταν. Λάθος του, όμως, που δεν «έσβησε» τις αντίθετες φωνές επιβάλλοντας αυτή την απόφασή του με αποτέλεσμα να αιωρείται συνεχώς ένα κλίμα αμφισβήτησης γύρω από τον προπονητή. Το οποίο ποτέ δεν βοήθησε καμία ομάδα στον πλανήτη.
Υπάρχουν ευχάριστα στην επόμενη μέρα; «Υπάρχουν», είναι η απάντηση, αν και ακόμα κανείς στον σύλλογο δεν έχει χωνέψει την αλλαγή σελίδας. Το πρώτο και βασικότερο είναι ότι ο διοικητικός ηγέτης φώναξε «παρών» από το βράδυ του υποβιβασμού κιόλας και έδιωξε κάθε φήμη αποχώρησής του. Το δεύτερο έχει να κάνει με τα παιδιά που πήραν φέτος τις εμπειρίες που χρειάζονταν για να... μπουν στο νόημα. Το μπάτζετ της νέας σεζόν θα είναι κατά ΠΟΛΥ μειωμένο, αλλά το θετικό για τον Εργοτέλη είναι ότι διαθέτει ήδη μια πολύ καλή βάση και μια επίσης καλή φουρνιά που ακολουθεί.
Και κάτι τελευταίο. Μπράβο στον Παπουτσάκη που δεν προσπάθησε να επωφεληθεί ούτε στο ελάχιστο του γεγονότος ότι είναι πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής. Και μπράβο στον Καραγεωργίου που παρά τη δεδομένη πίκρα του, έδωσε συγχαρητήρια στους παίκτες της Ξάνθης και τόνισε ότι το ότι τα έδωσαν όλα σε ένα αδιάφορο ματς, βοηθά στην επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα, καθώς καθιστά το προϊόν αξιόπιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου