"Ιερισσού κυρός Νικόδημος - Τέσσερα έτη από την εκδημία του"

16 Σεπτεμβρίου 2012, ημέρα Κυριακή, έντεκα το πρωί, στην έδρα του στην Αρναία, αναπαύεται εν ειρήνη, απαλλαγμένος από κάθε μέριμνα βιοτική και έπειτα από πολύμηνη ασθένεια, ο Μητροπολίτης Ιερισσού κυρός Νικόδημος.

Το σκήνωμά του μεταφέρεται προς προσκύνηση στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Στεφάνου, του πρώτου τρισαγίου τελεσθέντος από τον τοποτηρητή, Μητροπολίτη Κασσανδρείας κ. Νικόδημο και ακολουθούν τρισάγια από τους Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης κ. Συμεών και Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο.

Την επομένη ημέρα τελείται ολονύκτιος αγρυπνία κατά το Αγιορείτικο τυπικό και την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου τελείται η εξόδιος ακολουθία του, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου, του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά κ.Ιωάννου και δεκάδων άλλων αδελφών του Αρχιερέων.

Το σεπτό σκήνωμα του, λιτανεύεται στους δρόμους της Αρναίας, εκει όπου περπάτησε, ευλόγησε το ποίμνιο του, συνομίλησε και το στήριξε όπως και όσο μπορούσε.

Ηταν ένας άνθρωπος της προσευχής, της υπομονής, της μακροθυμίας, της αγάπης.

Οι πατρικές του νουθεσίες ήταν μόνον για το πως θα σώσουμε την ψυχή μας.

Να αγαπάμε την Υπεραγία Θεοτόκο και να απαγγέλουμε τους Χαιρετισμούς της κάθε μέρα, αφού αυτή θα μεσιτεύσει εν ημέρα κρίσεως, για εμάς έλεγε...

Να κοινωνούμε τακτικά των Αχράντων μυστηρίων, να διαφυλάττουμε την ψυχή μας από κάθε τι πειρασμικό, διότι όπως έλεγε πολύ συχνά "ο μισόκαλος διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίει".

Πάντοτε μάς τόνιζε, μην κατακρίνετε ή κρίνετε δικαίως ή αδίκως κανέναν.

Ακόμα κι αυτοί που σας έκαμαν κακό, να προσεύχεσθε γι αυτούς να μαλακώσει η καρδιά τους....

Ακόμη και πως κάνουμε να κάνουμε σωστά τον σταυρό μας, μας έλεγε, διότι μας αυτό μας ανέφερε, λειτουργεί ως πανοπλία πάνω μας, ως ασπίδα προστασίας, προφυλάσσοντας μας από κάθε κακό.

"Συντριβήτωσαν δια του Τιμίου Σταυρού σου, πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις".

Το σημαντικότερο που μας υπογράμμιζε είναι, να μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας στον Θεό, να μην απελπιζόμαστε, "θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο" έλεγε στα κηρύγματά του, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Κυρίου μας.

Γι' αυτή την ελπίδα, που είχε σαν φλόγα αναμμένη μέσα στην ψυχή του, ζήτησε να γραφεί επάνω στο μνήμα του "προσδοκώ ανάστασιν νεκρών", όπως και γράφηκε.

Εφυγε ακτήμων, γι αυτό το λόγο και δεν συνέταξε ποτέ διαθήκη.

Ο ανυπέρβληπτος πλούτος υπήρχε στην ψυχή του, που πάντα συγχωρούσε, μακροθυμούσε, ευεργετούσε, αγαπούσε και στήριζε.

Ας ένοιωθε μέσα του την ανθρώπινη μοναξιά από μικρό παιδί. Ποτέ δεν παραπονέθηκε γι αυτό, ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί.

Πάντοτε σιωπηλός και νηφάλιος, μας δίδασκε με την σιωπή του, την βιοτή του, το έργο του, τις πράξεις του...

Η αρχιερατεία τόσων χρόνων, έσπειρε και έδωσε καρπούς πολλούς στο ποίμνιό του.

Ακόμα και τώρα μικρά παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι έχουν αποστηθίσει απο μνήμης όλους τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάθε μέρα περνώντας έξω απο το μνήμα του, κάνουν τον σταυρό τους, λένε μια ευχούλα, ανάβουν το καντήλι του, ή ένα μικρό κεράκι...

Οικογένειες κοσμικές, μόνον από τα κηρύγματα του, έγιναν ευσυνείδητοι άνθρωποι της Εκκλησίας με μυστηριακή ζωή.

Τα δάκρυα κάθε φορά που μιλούσε ή κήρυττε, δεν έρρεαν αδίκως απο τα μάτια του.

Συγκίνησαν και οδήγησαν πολλές ψυχές σε μετάνοια.

Τέσσερα έτη μετά και μέσα σ' ένα κόσμο που βασιλεύει η λήθη, η αδιαφορία, η αχαριστία, ο φθόνος και η υποκρισία, εμείς σε απάντηση όλων αυτών, συνεχίζουμε να τον θυμόμαστε, να τον έχουμε στην καρδιά μας και να προσευχόμαστε γι' αυτόν, όπως άλλωστε κι αυτός, δέεται για όλους εμάς από τον ουρανό, εκεί όπου αναπαύεται η παναγία ψυχή του.

"Τον αναστάντα εκ νεκρών, και φωτίσαντα τα πάντα, δεύτε προσκυνήσωμεν. Εκ της του Άδου γαρ τυραννίδος, ημάς ηλευθέρωσε, δια της αυτού τριημέρου εγέρσεως, ζωήν ημίν δωρησάμενος και το μέγα έλεος".

http://www.romfea.gr/