Ο Γιώργος Κούδας μιλάει για όσα έχει βιώσει με τη φανέλα του Δικεφάλου, τα αγνά χρόνια, την εποχή της αλάνας, τα συμβόλαιο στα θεμέλια της Τούμπας, τα επαγγέλματα που έκανε παράλληλα με το ποδόσφαιρο, φθάνοντας στο σημερινό ΠΑΟΚ και στους παίκτες που ξεχωρίζει.
Ο Γιώργος Κούδας αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε την «ασπρόμαυρη» φανέλα. Παίχτης ο οποίος υπήρξε στυλοβάτης της μεγάλης ομάδας του ΠΑΟΚ στην δεκαετία του 70', παίχτης ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με τους πρώτους τίτλους του ΠΑΟΚ και αποτέλεσε το λόγο της μεγάλης έχθρας των οπαδών του Δικεφάλου με εκείνους του Ολυμπιακού.
Ο Κούδας γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1946 στον Άγιο Παύλο Θεσσαλονίκης. Σε ηλικία 12 ετών εντάχθηκε στην ομάδα παίδων του ΠΑΟΚ όπου ξεχώρισε αμέσως για τη γρήγορη σκέψη του για τον πολύ καλό χειρισμό της μπάλας και την ικανότητα του στο σκοράρισμα.
Στις μικρές ομάδες μένει μέχρι το 1963 και τη σεζόν 1963-1964, σε ηλικία 17 ετών, κάνει το ντεμπούτο του στην ομάδα των ανδρών του ΠΑΟΚ, έχοντας 15 επίσημες συμμετοχές και 2 γκολ. Στη 2η του σεζόν είχε 18 συμμετοχές και 1 γκολ, αλλά τη σεζόν 1965-1966 έβγαλε μάτια, με 32 επίσημες συμμετοχές και 14 γκολ. Σε ηλικία 20 ετών, έδειχνε ικανός για μεγάλα πράγματα και θα ήταν αδύνατον να μην προσελκύσει το ενδιαφέρον άλλων ομάδων.
Το καλοκαίρι του 1966 αποκτήθηκε από την ομάδα του Ολυμπιακού, στην οποία όμως ουδέποτε αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι , γιατί δεν δόθηκε συγκατάθεση από τη διοίκηση του ΠΑΟΚ (δεν υπήρχαν ακόμη τα επαγγελματικά συμβόλαια) κι αυτό σαν αποτέλεσμα είχε να μείνει ο Γιώργος Κούδας για περίπου 2 χρόνια εκτός αγωνιστικής δράσης. Η ιστορία εκείνη προκάλεσε και βεντέτα μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, που κράτησε πολλά χρόνια.
Αγωνίστηκε σε 504 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε 133 γκολ, ενώ στο κύπελλο σε 70 συμμετοχές σκόραρε 27 γκολ. Συνολικά μαζί με Ευρωπαϊκούς αγώνες και φιλικά έχει αγωνιστεί 780 φορές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, σκοράροντας 220 φορές.
Με την ομάδα του ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1975-76 και 2 κύπελλα, το1972 και 1974. Ως αρχηγός της ομάδας, ευτύχησε ο ίδιος να σηκώσει πρώτος αυτά τα τρόπαια.
Στο διάστημα 1967-1982 υπήρξε διεθνής 43 φορές με την Εθνική ομάδα, ενώ υπήρξε μέλος της στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία.
Το Σεπτέμβριο του 1995 δόθηκε προς τιμήν του φιλικός αγώνας στο γήπεδο της Τούμπας ανάμεσα στην Εθνική ομάδα και την αντίστοιχη της Γιογκοσλαβίας, και ο Γιώργος Κούδας αγωνιζόμενος στα πρώτα λεπτά του αγώνα έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην Εθνική ομάδα, σε ηλικία 49 ετών.
-Πως θυμάστε τα χρόνια που περάσατε ως ποδοσφαιριστής στον ΠΑΟΚ;
«Όταν πήγα εγώ στον ΠΑΟΚ, το γήπεδό του ήταν ακόμη στο συντριβάνι, τότε που είχε πάθει καθίζηση. Θυμάμαι, ότι δελτίο υπέγραψα, όταν ακόμα η Τούμπα ήταν στα θεμέλια το 58’. Υπήρχαν ακόμη τα τολ των προσφύγων περιμετρικά. Δύσκολα, αλλά ωραία χρόνια. Τότε παίζαμε για την πορτοκαλάδα και μία θέση στον ΟΤΕ».
-Τι πιστεύετε ότι άφησε η δική σας γενιά στους απογόνους της;
«Μετά τη μεταπολίτευση με τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Σιδέρη και με άλλα παιδιά δημιουργήσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών. Κατά τη γνώμη μου αυτή ήταν η καλύτερη κληρονομιά που μπορούσαμε να αφήσουμε στις μετέπειτα γενιές».
-Ποια ήταν τότε τα εξωαγωνιστικά σας προβλήματα;
«Είχαμε και τότε διάφορα προβλήματα, όμως όχι τόσο σοβαρά όσο τα σημερινά. Για παράδειγμα αντιμετωπίζαμε κάτι οικονομικής φύσεως, έβγαζε ο παράγοντας το χιλιάρικο και λυνόταν. Δεν ήταν τόσο περίπλοκα τα πράγματα».
-Η Τούμπα ήταν τόσο ένθερμη όσο και σήμερα;
«Κι ακόμα πιο πολύ. Ο κόσμος αποτελούσε πάντα στήριγμα για την ομάδα μας».
-Πιο αθώες εποχές οι δικές σας; Παίζατε όντως για τη φανέλα;
«Ήταν πράγματι διαφορετικά τα πράγματα, όμως δεν θα κατηγορήσω σε καμία περίπτωση τα σημερινά τα παιδιά. Το ποδόσφαιρο εξελίχθηκε, έγινε επαγγελματικό και είναι φυσιολογικό ο καθένας να συνυπολογίζει και το οικονομικό παράγοντα. Αφορά τη βελτίωση της δικής του ζωής αυτό. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, σήμερα παίζεις στη Μπαρτσελόνα, αύριο είσαι χαμένος. Πρέπει κάπως να εξασφαλιστείς».
-Υπάρχει κάτι που δε θα ξεχάσετε ποτέ;
«Πολλά, μα πάνω από όλα τους τίτλους που κατέκτησα με τον ΠΑΟΚ. Στην προσωπική μου καριέρα είχα την τύχη να πανηγυρίσω ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Εκείνη η επιτυχία του ΠΑΟΚ ήταν μία δικαίωση για όλη τη Βόρεια Ελλάδα».
-Πως διασκεδάζατε τότε;
«Παίζαμε μπάλα συνέχεια. Ακόμα και μετά την προπόνηση».
«Παίζαμε μπάλα συνέχεια. Ακόμα και μετά την προπόνηση».
-Τόσες ώρες παίζατε μπάλα;
«Όχι. Εγώ δούλευα παράλληλα. Έχω εργαστεί σε ξενοδοχείο, σε κουρείο, έχω κάνει τον ηλεκτρολόγο…».
-Τι σας έχει μείνει από την ιστορία με τον Ολυμπιακό;
«Θυμάμαι, ότι με πήγαν στην Αθήνα και στον Ολυμπιακό έτσι απλά για μία θεωρητική κουβέντα. Και ούτε καν να σας πω. Δεν κατάλαβα το πότε τελικά έκλεισα στον Ολυμπιακό. Είχε προηγηθεί μία κόντρα με τον πατέρα μου ο οποίος αποφάσισε να κατεβάσει στην Αθήνα και το έκανε με τη βοήθεια του γιατρού Χρήστου Σκορδή».
«Θυμάμαι, ότι με πήγαν στην Αθήνα και στον Ολυμπιακό έτσι απλά για μία θεωρητική κουβέντα. Και ούτε καν να σας πω. Δεν κατάλαβα το πότε τελικά έκλεισα στον Ολυμπιακό. Είχε προηγηθεί μία κόντρα με τον πατέρα μου ο οποίος αποφάσισε να κατεβάσει στην Αθήνα και το έκανε με τη βοήθεια του γιατρού Χρήστου Σκορδή».
-Σας ενόχλησε το ότι μείνατε εκτός δράσης για δύο χρόνια;
«Έπαιζα σε φιλικά και με την Εθνική Ενόπλων και με του Λιμενικού. Οπωσδήποτε, όμως, με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να παίξω στο πρωτάθλημα. Αν γινόταν κάτι αντίστοιχο στη σημερινή εποχή, δε θα μπορούσε ο ποδοσφαιριστής να επανέλθει. Άλλα εκείνα τα χρόνια όμως. Επέστρεψα και κατάφερα να παίξω σα να μην το διέκοψα καθόλου».
-Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά που εντοπίζετε στο ποδόσφαιρο του τότε με του σήμερα;
«Το ποδόσφαιρο τώρα είναι πιο γρήγορο, πιο επαγγελματικό. Όταν ξεκίνησα εγώ, είχε λίγο αρχίσει να μπαίνει σε μία πιο σταθερή βάση και να έχει μια στοιχειώδη στήριξη για παράδειγμα από ιατρικό τιμ».
-Εσείς γευθήκατε τη χαρά τριών τίτλων. Αισιοδοξείτε, ότι ο ΠΑΟΚ θα ξαναζήσει τόσες διαδοχικές επιτυχίες;
«Κάποιος σκεπτόμενος τον οικονομικό παράγοντα θα απαντούσε σίγουρα «όχι». Καμιά φορά όμως τα χρήματα δεν παίζουν τόσο σπουδαίο ρόλο, όσο ο προγραμματισμός. Πρέπει να δοθεί οπωσδήποτε βάση στις ακαδημίες. Αυτές αποτελούν τα θεμέλια όλων των μεγάλων συλλόγων. Πάρτε παράδειγμα τον Φέργκισον και τον Βεγκέρ πόσο χώρο δίνουν στα νέα παιδιά. Γιατί κάποιος Παπαδόπουλος να πρέπει να πάει στη Σάλκε για να αναδειχθεί και να μην παίξει στον Ολυμπιακό; Το ίδιο ισχύει για όλες τις ομάδες και για τον ΠΑΟΚ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου