Μαρίνος Φυλαχτός «Ο Εθνικός Ύμνος στο Λονδίνο»!

Πολλοί πιστεύουν ότι οποιαδήποτε μορφή ειδικών ικανοτήτων αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την ενασχόληση με τον αθλητισμό. Όταν μάλιστα αναφέρεις τη λέξη «πρωταθλητισμός» οι εκφράσεις απορίας που θα αντικρίσεις σου επιβεβαιώνουν το μύθο που επικρατεί γύρω από τους αθλητές των κατηγοριών ΑΜΕΑ.

Ο Μαρίνος Φυλαχτός, δισκοβόλος και τρίτος παγκόσμιος πρωταθλητής στους αγώνες αθλητών με αναπηρία έρχεται να διαψεύσει τις εσφαλμένες αυτές υποθέσεις αποδεικνύοντάς μας ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο που τους «ξεχωρίζει» δεν αποτελεί από καμία άποψη ανασταλτικό παράγοντα για οποιαδήποτε είδους αθλητική δραστηριότητα.

Ο Μαρίνος γεννήθηκε στην Παλαιόχωρα Χαλκιδικής στις 4 Ιανουαρίου του 1973 και σε ηλικία μόλις των πέντε ετών, έπειτα από ένα ατύχημα με γεωργικό μηχάνημα έχασε το αριστερό του πόδι. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ο 39χρονος σήμερα Χαλκιδικιώτης  δεν έπαψε στιγμή να ασχολείται με τον αθλητισμό δοκιμάζοντας αρχικά τις δυνάμεις του στο μπάσκετ και στη συνέχεια στις ρίψεις. Το σήμερα τον βρίσκει με ένα παγκόσμιο μετάλλιο στην κατοχή του έπειτα από την τρίτη θέση που κατέκτησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νέας Ζηλανδίας τον Ιανουάριο του περασμένου έτους. Το μετάλλιο βέβαια αυτό έφτασε στα χέρια του με μία μικρή καθυστέρηση, γεγονός που απέδειξε πως στη ζωή αυτή τα λάθη πληρώνονται.
Λίγες ημέρες πριν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Αθήνας στις 1-2 Ιουνίου και εν αναμονή της ανακοίνωσης της ελληνικής αποστολής για τους Παρολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου ο Μαρίνος μας μίλησε για τη ζωή του, τον αθλητισμό, τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει και την στάση της κοινωνίας απέναντί του. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα το γεγονός ότι έφτασε στο σημείο να ζητήσει άδεια άνευ αποδοχών από την εργασία του, ώστε να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις των προπονήσεών του.

Πολλά άτομα με αναπηρία αποφασίζουν να μείνουν μακριά από κάθε μορφής άσκηση πιστεύοντας πως δεν έχουν τη δύναμη, αλλά και την ικανότητα για να τα καταφέρουν. Εσύ πως πήρες τη μεγάλη απόφαση να ασχοληθείς με τον αθλητισμό;
Πάντα έκανα γυμναστική και αθλητισμό, απλά δεν ήξερα ότι υπήρχαν αγώνες στις δικές μου κατηγορίες. Όταν το έμαθα, εν έτη 1998, ξεκίνησα εντατικές προπονήσεις και από τότε δεν έχω σταματήσει.

Ο δίσκος ήταν το πρώτο σου αγώνισμα;

Ακόντιο, δίσκος, σφαίρας είναι η σωστή σειρά, αλλά σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι έκλινα πιο πολύ προς το δίσκο. Μου ταίριαζε περισσότερο, και είναι και πιο θεαματικό ως άθλημα. Μέχρι να προσγειωθεί τον κοιτάζεις που γυρίζει γύρω γύρω, έχει ένα μαγικό σασπένς. Επίσης, παλαιότερα είχα ασχοληθεί και με το μπάσκετ.

Οι πρώτες προπονήσεις σου πραγματοποιήθηκαν στην Παλαιόχωρα, τον τόπο καταγωγής σου;

Ναι, σχεδόν σε χωράφια, ούτε γήπεδο δεν το λες. Μεράκι, τρέλα και αγάπη για τον αθλητισμό. Αυτό είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας για μένα.

Προηγουμένως ανέφερες ότι το 1998 πήρες την απόφασή σου να αφήσεις στην άκρη τον αθλητισμό και να εντάξεις τον πρωταθλητισμό, αυτή τη φορά, στη ζωή σου;

Ναι, το 1998 ήταν η πρώτη επίσημη συμμετοχή μου σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, και μάλιστα πήρα την τρίτη θέση χωρίς μάλιστα να έχω πολλές παραστάσεις.

Στα πρώτα σου βήματα ήταν κάποιος δίπλα σου; Κάποιος ο οποίος σε γύμναζε ή σε καθοδηγούσε;

Ουσιαστικά ήμουν μόνος, κυρίως στην αρχή. Πήγαινα βέβαια κατά διαστήματα στη Θεσσαλονίκη, όπου μου έδειχναν μερικά πράγματα, αλλά στην ουσία μόνος μου. Προπονητή απέκτησα μετά το 2005 που συνέχισα πιο συστηματικά και από πέρυσι κάνω προπονήσεις με την γυμνάστρια Βούλα Ουγκρενίδου στον Πολύγυρο Χαλκιδικής.

Οι φετινές σου προπονήσεις δηλαδή πραγματοποιούνται στον Πολύγυρο;

Ναι, και στο Κλειστό Γυμναστήριο και στο Εθνικό Στάδιο. Ευτυχώς ο Δήμος μας παραχώρησε τα κλειδιά και μπορούμε να πηγαίνουμε όποτε επιθυμούμε. Βέβαια για να γίνει όλο αυτό έπρεπε να καταθέσουμε αίτηση και να περιμένουμε για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά ας τα αφήσουμε πια αυτά. Ανήκουν στην ιστορία.

Υπήρξε δηλαδή κάποιο πρόβλημα μέχρι να σου εκχωρηθεί αυτή η διευκόλυνση;

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι του Δήμου ήταν λίγο αναποφάσιστοι στην αρχή, αλλά μετά βρέθηκε λύση. Δεν υπάρχει πλέον κανένα θέμα.

Το ενδεχόμενο της μετάβασης στη Θεσσαλονίκη για την πραγματοποίηση των προπονήσεών σου το σκέφτηκες καθόλου;

Φυσικά. Το 2008 που ετοιμαζόμουν για την Ολυμπιάδα πήγαινα συχνά. Τότε μάλιστα δούλευα στην Κασσάνδρα και με το που σχολούσα πολλές φορές έφευγα κατευθείαν Θεσσαλονίκη για προπόνηση. Με δυο λέξεις: «κούραση και ταλαιπωρία».

Ποιο είναι το αντικείμενο της εργασίας σου;

Είμαι σταθμάρχης στα ΚΤΕΛ.

Πώς γίνεται να συνδυάζεις δουλειά και πρωταθλητισμό;

Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Είναι η τρέλα, το μεράκι και πάνω απ’ όλα η πίστη στο Θεό που μου δίνει το κουράγιο και τη δύναμη για να συνεχίσω, διαφορετικά δεν θα τα κατάφερνα.

Ισχύει το γεγονός ότι έχεις ζητήσει και πάρει μάλιστα, άδεια άνευ αποδοχών προκειμένου να ανταποκριθείς στις υψηλές απαιτήσεις της προετοιμασίας σου;

Ισχύει. Άδεια άνευ αποδοχών πήρα γιατί δε γινόταν διαφορετικά. Δεν μπορούσα. Δεν έβγαινε αλλιώς η προετοιμασία, γιατί έχω βλέψεις για ένα ολυμπιακό μετάλλιο, αν όχι για την πρώτη θέση. Ξέρω ότι είναι ίσως τρελά όλα αυτά για κάποιους που τα ακούν ή τα διαβάζουν, αλλά εγώ το πιστεύω αυτό, και αν θέλει ο Θεός μπορεί να γίνει. Φέτος κουράστηκα πολύ, και κούρασα πολύ και την Βούλα, την προπονήτριά μου. Προσπάθησα, το πάλεψα αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Τώρα το αποτέλεσμα θα φανεί στους προσεχείς αγώνες που έχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το πρώτο διήμερο του Ιουνίου και στο Πανευρωπαϊκό στην Ολλανδία στο τέλος του ίδιου μήνα. Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια.

Οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είναι εντός του προγράμματός σου;

Βασικά η ομάδα που θα κατεβεί στους Ολυμπιακούς ανακοινώνεται περί τα τέλη Ιουνίου αρχές Ιουλίου. Είμαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο, έχω έκτη καλύτερη επίδοση στον κόσμο, με διαφορά έξι πόντους από τον πρώτο, χωρίς να έχω ρίξει ακόμα φέτος. Θέλω να πιστεύω πως όλα θα παν καλά. Άλλο το προφορικό και άλλο η επίσημη ανακοίνωση, αλλά φυσικά ελπίζω στη συμμετοχή μου.

Πες μου δυο λόγια για την Ολυμπιάδα του Πεκίνου στην οποία μετείχες.
Βγήκα έκτος και ήμουν αρκετά ευχαριστημένος. Αν ωστόσο έκανα την βολή που είχα ρίξει στο χωριό στα 43 μέτρα θα είχα και μετάλλιο, γιατί το μετάλλιο «έκλεισε» στα 42.95. Το άγχος όμως με έριξε, αλλά δεν με πειράζει. Ένα χωριατόπουλο από την Χαλκιδική βγήκε έκτος Ολυμπιονίκης και αυτό έγραψε η ιστορία. Η δύναμη που μου δίνει ο Θεός με βοήθησε στο να καταφέρω κάτι που λίγοι έχουν πετύχει.

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Νέας Ζηλανδίας ο παγκόσμιος πρωταθλητής βρέθηκε ντοπαρισμένος. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποκλειστεί, να χάσει το μετάλλιο και κατά συνέπεια να ανέβεις στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Πως το σχολιάζεις όλο αυτό και πια η σχέση σου με τις ουσίες;

Από αυτό τον άνθρωπο έχασα για ογδόντα πόντους, δεν είναι τίποτα. Το θέμα ήταν δικό του, γιατί ο καθένας σε αυτή τη ζωή είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Το τι, πως και γιατί το έκανε εμένα δεν με απασχολεί. Για μένα το συγκεκριμένο θέμα είναι κάτι που δεν με αγγίζει. Ούτε καν συμπληρώματα διατροφής δεν παίρνω! Στο τέλος όμως, το μετάλλιο έφτασε στα χέρια μου, έστω και ετεροχρονισμένα στις 27 Οκτωβρίου, μια μέρα πριν το «ΌΧΙ».

Πως θα σχολίαζες την αντιμετώπιση της Πολιτείας τόσο απέναντί σου όσο και απέναντι στα υπόλοιπα άτομα με αναπηρία;

Το χω πει και στο παρελθόν, σε προηγούμενη συνέντευξη, η οποία φυσικά και δεν έγινε σε κάποιο μεγάλο κανάλι, γιατί δεν τους ενδιαφέρω ως θέμα. Εγώ δεν πουλάω, η αναπηρία δεν πουλάει. Στη Χαλκιδική αυτή τη στιγμή είμαι ο μοναδικός Ολυμπιονίκης, έστω και έκτος, και δεν μου έδωσαν καμία σημασία, άσχετα από το αν έχω κάποιο πρόβλημα με το πόδι μου. Είναι η πρώτη φορά τώρα που κατόπιν πιέσεων και παρακαλητών μου παραχώρησαν τα γήπεδα για να μπορώ να κάνω τις προπονήσεις μου. Ήταν το μοναδικό πράγμα που έκαναν. Ούτε μου εξασφάλισαν κάτι με τη δουλειά, ούτε τίποτα. Τρεισήμισι μήνες με άδεια άνευ αποδοχών! Αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Έχω μεγάλες βλέψεις. Ο αγώνας μου συνεχίζεται εντός και εκτός σταδίου, αλλά η Χαλκιδική δε με στήριξε, καθόλου!

Είναι αλήθεια ότι κατά το παρελθόν υπήρξε κάποιο κώλυμα ως προς τη συμμετοχή σου στους αγώνες;
Ναι, αυτό συνέβη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Είχα το όριο, αλλά ύστερα από παρέμβαση του τότε Υφυπουργού Αθλητισμού, κ. Ορφανού κατέβηκα στους αγώνες. Βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν να μην τα πάω καλά λόγω του άγχους που μου είχε δημιουργήσει η όλη κατάσταση. Κρατάω μόνο τη συμμετοχή. Ωστόσο, να καταστήσω σαφές ότι δεν έγινε καμία παρανομία. Είχα το όριο και ότι έγινε είναι καταγεγραμμένο. Στην Ολυμπιάδα δεν είχα θέμα, μια και είχα το όριο από την περασμένη χρονιά από τους αγώνες της Ταιβάν.

Στην καθημερινή σου ζωή έχεις αντιμετωπίσει το σκληρό πρόσωπο του ρατσισμού λόγω της ιδιαιτερότητάς σου;

‘Όχι, δε θα το έλεγα. Απλά δεν ασχολούνται, και τους βλέπω πως συμπεριφέρονται. Αλλά δεν με αφορά πλέον, δεν ασχολούμαι με το θέμα. Υπάρχει και η αγάπη του κόσμου, όμως δεν μπορείς να μιλάς και να είσαι φίλος με όλους. Δε νομίζω ότι έχω συναντήσει ποτέ κάποιο τέτοιο φαινόμενο, γιατί σ’ όλη μου τη ζωή ήμουν πάντα δραστήριος. Δεν είμαι άνθρωπος που θα καθίσει στο σπίτι, δεν σταματάω ποτέ, και όσο μου δίνει δύναμη ο Θεός θα συνεχίσω να ασχολούμαι.

Η μεγαλύτερη νίκη σου;

Για μένα, μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το μετάλλιο που κατέκτησα στο Παγκόσμιο, αλλά μεγαλύτερη νίκη ήταν η έκτη θέση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, γιατί για να φτάσεις σε αυτό το σημείο χρειάζεται πάρα πολλή προσπάθεια. Αν μάλιστα έρθει και ένα μετάλλιο σε αυτούς τους Ολυμπιακούς θα είναι ό, τι καλύτερο: πάνω στο βάθρο, εκπροσωπώντας τη χώρα σου, να ακούς τον Εθνικό Ύμνο, ο οποίος ακούγεται για σένα. Είναι κάτι που το επιθυμώ  πολύ! Θα ήθελα να τον ακούσω στο Λονδίνο.

Η μεγαλύτερη βολή σου;

Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το ’08 έκανα 41.72, είναι η καλύτερή μου βολή. Στο μέλλον όμως δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Ελπίζω μόνο να μην έχω άγχος, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ενός αθλητή, και πιστεύω πως το χω ξεπεράσει. Εντούτοις, το άγχος μπορεί να σε επηρεάσει και θετικά. Παραδείγματος χάριν πριν το  Παγκόσμιο της Νέας Ζηλανδίας έριχνα 38, 39. Στον αγώνα όμως, η Παναγία ήταν εκεί και με βοήθησε. Την προηγούμενη μέρα μάλιστα είχα πάει σε μία Παράκληση που έκανε ένας παπάς σε ορθόδοξη εκκλησία, και στο τέλος έριξα 41.23.Πάντως, θεωρώ ότι μεταμορφώνομαι αγώνα με τον αγώνα, και θέλω να πιστεύω σε κάτι καλύτερο.

Ελπίδα Φαρδογιάννη