Το δημοσίευμα με τον πράγματι εντυπωσιακό τίτλο από το Bloomberg αναφέρει ότι οι απόφοιτοι της σχετικά άγνωστης Σχολής Ορυχείων και Τεχνολογίας της Νότιας Ντακότα κερδίζουν περισσότερα από τους αποφοίτους του Χάρβαρντ.
Η αναφορά οφείλεται σε μια έρευνα του Pay Scale.com, που παρακολουθεί τα δεδομένα αποζημίωσης των αποφοίτων από κολέγια των ΗΠΑ. Ο μέσος μισθός εκκίνησης για αποφοίτους Χάρβαρντ, 54.100 δολάρια, είναι μικρότερος από τα 56.700 δολάρια που κερδίζουν οι απόφοιτοι της μεταλλευτικής σχολής Νότιας Ντακότας! Είπατε τίποτα;
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω πληροφοριών, το Bloomberg περιλαμβάνει στο δημοσίευμα ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες για ένα επάγγελμα που εξελλίσεται θετικά και θα συνεχίσει να αυξάνεται στις ΗΠΑ τουλάχιστον για τα επόμενα έξι χρόνια, ανάλογα με τις ανάγκες της βιομηχανίας: μηχανικός μεταλλείων και ορυχείων. Παράλληλα, δεν θα υπάρχει αρκετός κόσμος με την απαιτούμενη εκπαίδευση στην ειδικότητα για την κάλυψη των εν λόγω θέσεων εργασίας, γεγονός που θα συνεχίσει να οδηγεί υψηλότερα τους μισθούς.
Σύμφωνα με μια έκθεση του Ιανουαρίου από την Society of Mining, Metallurgy & Exploration, ηεξορυκτική βιομηχανία θα χρειαστεί 78.000 νέους εργαζόμενους στις ΗΠΑ προς αντικατάσταση των συνταξιοδοτούμενων οι οποίοι θα τροφοδοτήσουν μια βιομηχανία που για πάνω από μια δεκαετία χαρακτηριζόταν ως bull market. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Εθνικής Ένωσης Μεταλλείων των ΗΠΑ, υπήρχαν 58.000 άνθρωποι απασχολούμενοι στην εξόρυξη μετάλλων το 1993. Ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε μόλις 28.000 το 2004, αλλά το 2011, ανήλθε σε 40.000.
Ατενίζοντας το μέλλον, η ζήτηση για τους εργαζόμενους θα αυξηθεί, ανάλογα με τις ανάγκες των ορυχείων. Εν τω μεταξύ, επειδή τα πανεπιστήμια έχουν περικόψει τις σειρές μαθημάτων σε επιστήμες της γης, τη γεωλογία και τη μεταλλευτική, υπάρχει σοβαρή έλλειψη εργαζομένων που εξειδικεύονται στο τομέα. Το Bloomberg αναφέρει ότι μόνο 14 σχολεία περιλαμβάνουν στα προγράμματα σπουδών τη μηχανική εξόρυξης, από 30 σχολεία που το έκαναν για το 1982. Το 2011, υπήρχαν μόνο 178 απόφοιτοι που ειδικεύτηκαν στον τομέα της μηχανικής εξόρυξης, από 700 για το 1982. Ακόμα και αναφορικά με τη Σχολή Ορυχείων και Τεχνολογίας στην Νότια Ντακότα, από τους 259 φοιτητές που αποφοίτησαν με πτυχίο Bachelor of Science, μόνο 17 ειδικεύτηκαν στην εξορυκτική βιομηχανία. Εκπρόσωπος του Χάρβαρντ δήλωσε στο Bloomberg ότι «σχεδόν μηδενικό, αν όχι μηδέν" ποσοστό των πτυχιούχων μηχανικών του του Χάρβαρντ πηγαίνουν σε ορυχεία. Είναι φαίνεται των σαλονιών, επιτρέψτε μου να σχολιάσω....
Για τους αποφοίτους των ΗΠΑ που είναι πρόθυμοι να μετακινηθούν στο εξωτερικό, υπάρχουν επίσης πολλές θέσεις εργασίας. Σύμφωνα με έκθεση της Society of Mining, Metallurgy & Exploration στην Αυστραλία, της οποίας γνωρίζουμε την εξαιρετική βαρύτητα παγκοσμίως ως προς την προμήθεια πρώτων υλών (μεγαλύτερος shipper παγκοσμίως σε άνθρακα και σιδηρομετάλλευμα), θα υπάρξει έλλειψη από 1.700 μηχανικούς στα επόμενα χρόνια μέχρι το 2015.
Μακάρι, οι συνάδελφοι που θα διαβάσουν τα παραπάνω να καταλήξουν σε διαφορετικό συμπέρασμα από το απλοϊκό δικό μου: αν θέλουμε να ασκήσουμε το επάγγελμα του μεταλλειολόγου ή μηχανικού ορυκτών πόρων για μια αξιοπρεπή διαβίωση θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας όπου αυτό έχει απαξιωθεί πλήρως και να τα ...μαζέψουμε για Αυστραλία, Αμερική κλπ. Μακάρι να υπάρχουν και οι πολύ αισιόδοξοι που θα θεωρήσουν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν τις τόσο εξειδικευμένες σπουδές τους σε μια χώρα που είτε δεν νοιάζεται και αγνοεί επιδεικτικά, είτε δεν μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά και βιώσιμα τον φυσικό πλούτο που διαθέτει και περιορίζεται μόνο στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
Αλλοίμονο...
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Επεκτείνοντας το συμπέρασμα του Πέτρου Τζεφέρη, θα πρέπει να καταγραφεί επίσης η καίρια ευθύνη που έχουν 3 παράγοντες ανάσχεσης αριθμού φοιτητών σε συναφείς σχολές με τη μεταλλευτική επιστήμη, κατά τη γνώμη μας.
Ο πρώτος παράγοντας είναι το οικολογικό κίνημα, το οποίο σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και τοπικό προκάλεσε με τις δυνάμεις χειραγώγησης του, μια ισχυρή τάση ποινικοποίησης και δαιμονοποίησης της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Βέβαια τώρα το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα πνέει τα λοίσθια και βρίσκεται στο ναδίρ της απήχησης του, καθώς πολλοί από τους ισχυρισμούς του έχουν καταρρεύσει.Το κακό όμως έγινε. Ευτυχώς δεν είναι μη αναστρέψιμο...
Ο δεύτερος και ο τρίτος παράγοντας έχει να κάνει με τις παρενέργειες του οικολογικού κινήματος στην παγκόσμια ακαδημαϊκή και την πολιτική κοινότητα. Αμφότερες συμπεριφέρθηκαν επιστημονοκτονικά απέναντι στη μεταλλευτική επιστήμη, καθώς πείστηκαν δογματικά στην πλειοψηφία τους, δίχως να ελέγξουν την επιστημονική ορθότητα των οικολογικών ισχυρισμών.
Στις ακαδημαϊκές κοινότητες είχαμε το πρωτοφανές επιστήμονες άλλων σχολών να προβαίνουν σε μια πλειοδοσία αντιμεταλλευτικής δράσης, προσεταιρίζοντας και άλλους "εμπειρικούς" επαγγελματίες κυνηγούς της μεταλλείας, λησμονώντας την περίφημη επιστημονική δεοντολογία.
Φανταστείτε για παράδειγμα, έναν μεταλλειολόγο μηχανικό να είχε ένα πρόβλημα υγείας το οποίο το ξεπέρασε, όχι μέσω της συμβατικής ιατρικής αλλά μέσω της ομοιοπαθητικής και αυτός ο μεταλλειολόγος μηχανικός να εξελίσσεται στην πορεία σ' ένα "τιμωρό" - κυνηγό της επιστήμης της συμβατικής ιατρικής. Τι θα έλεγαν σε μια τέτοια περίπτωση οι επιστήμονες του ιατρικού κλάδου; " Είναι περίπτωση σοβαρού επιστήμονα αυτή, που την προσωπική του εμπειρία τη μετέτρεψε σε σημαία αγώνα εναντίον της ιατρικής επιστήμης;" και θα είχαν απόλυτο δίκιο. Τι σχέση έχει με την ιατρική επιστήμη και τις εξειδικεύσεις της, η προσωπική θεραπευτική εμπειρία ενός μηχανικού μεταλλειολόγου;
Στην περίπτωση όμως της μεταλλευτικής επιστήμης η επιστημονική κοινότητα επιτρέπει στον πάσα ένα μη μεταλλειολόγο ή γεωλόγο ή στις αιρετικές φωνές αυτών των επιστημών να διασύρει απροκάλυπτα έναν επιστημονικό κλάδο με επιστημονικοφανή και περιπτωσιολογικά επιχειρήματα. Το οξύμωρο είναι, ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις των κυνηγών της μεταλλευτικής επιστήμης, το σύστημα αξιών, που καθορίζει το τι είναι πρέπον και τι όχι, εμφανίζει όλους αυτούς τους επιλήσμονες της επιστημονικής δεοντολογίας ως "διανοούμενους". Η γελοιότητα στο αποκορύφωμα της.
Ο τρίτος παράγοντας, ο πολιτικός έχει εξίσου την ίδια ευθύνη με τον επιστημονικό κλάδο. Σύρεται εδώ και 3 δεκαετίες ως "κλαίουσα χήρα στο κρεβάτι" πίσω από τις επικοινωνιακές φανφάρες των δήθεν οικολόγων. Έχει αποκτήσει φοβικά σύνδρομα τα οποία όμως στην πορεία κεφαλαιοποιούνται κατά το δοκούν από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου.
Ένας πολιτικός κόσμος, που ενώ αδιαφορεί προκλητικά για το συλλογικό συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας, τρέμει ταυτόχρονα μη τυχόν χαλάσει το χατήρι των "προστατών του περιβάλλοντος". Το να συμπεριφέρεσαι πολιτικά ως "πράσινος", έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία και σημασία από το να είσαι πολιτικά "ορθός".
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα τα όσα λέμε εξελίχθησαν με γεωμετρική πρόοδο για να φτάσουμε στο σήμερα. Ευθύνη όμως έχουμε και εμείς οι πολίτες, οι οποίοι αντί να επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν οι άριστοι στο πνεύμα και στον επαγγελματικό και κοινωνικό βίο, επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο οι "φίρμες", οι φωνακλάδες, οι ανεπάγγελτοι και οι εισοδηματίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου