"Το Έπος του Γουέμπλεϊ ζωντανεύει"

 

Έχουν περάσει 40 χρόνια από το Έπος του Γουέμπλεϊ, αλλά φαίνεται σαν χθες. Σαν χθες μοιάζει που ο Παναθηναϊκός έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πραγματοποιώντας (μέχρι και σήμερα) την καλύτερη πορεία ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη.

Εκεί όμως το εμπόδιο του Άγιαξ, ήταν ανυπέρβλητο. Το «τριφύλλι» πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις αλλά η ήττα με 2-0 αφήνει μια γεύση πίκρας μέσα στην γλύκα της μαγικής πορείας μέχρι τον τελικό, μιας πορείας που δεν ολοκληρώθηκε όσο ονειρικά ξεκίνησε.

Το blog σας θυμίζει την μοναδική παρουσία ελληνικής ομάδας σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όπου οι «πράσινοι» βρήκαν απέναντί τους τα «ιερά τέρατα» του ποδοσφαίρου της εποχής και τους κοίταξαν ως ίσους προς ίσους!

Ο μεγάλος τελικός

 2 Ιουνίου, 1971.Ημερομηνία σταθμός στην ιστορία τουΠαναθηναϊκού. Εκείνο το απόγευμα, το «τριφύλλι» έγραφε ιστορία, αφού θα συμμετείχε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. ΟιΜίμης Δομάζος, Τότης Φιλακούρης, Αριστείδης Καμάρας και φυσικά ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, Αντώνης Αντωνιάδης, υπό τις οδηγίες του«Στρατηγού» Φέρεντς Πούσκας, θα αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους με την αρμάδα του Ρίνους Μίχελς. Μιας ομάδας που προκαλούσε τον τρόμο στο διάβα της: Γιόχαν Νέεσκενς, Άρι Χάαν, Ντικ Βαν Ντικ, Ρουντ Κρολ και φυσικά ο εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του αθλήματος,Γιόχαν Κρόιφ.

Το Γουέμπλεϊ του Λονδίνου είχε από νωρίς φορέσει τα γιορτινά του. Οι πράσινες σημαίες με το τριφύλλι, αλλά και οι ελληνικές, ήταν διάσπαρτες στο γήπεδο, το οποίο ήταν κατάμεστο από 95.000 θεατές! Σχεδόν 100.000 στο γήπεδο και περίπου 100.000.000 εκατομμύρια (!!) από τις τηλεοράσεις τους σε όλη την Ευρώπη θα παρακολουθούσαν την μάχη ανάμεσα στις δύο καλύτερες ομάδες της «Γηραιάς Ηπείρου».

Μόλις η ελληνική ομάδα βγήκε στο χορτάρι για να πάρει θέση στο γήπεδο, ρίγη συγκίνησης πλημμύρησαν μια ολόκληρη χώρα. Υπερηφάνεια και δέος ήταν τα συναισθήματα των ποδοσφαιριστών, που έδειχναν να απολαμβάνουν την στιγμή, αφού ήξεραν πολύ καλά όλοι τους ότι δύσκολα θα είχαν ξανά τέτοια ευκαιρία να αγωνιστούν σε τέτοιο τελικό. Εξάλλου και ο αείμνηστος Πούσκας, για να τονώσει το ηθικό των παικτών του, τους έλεγε: «Έντεκα αυτοί, έντεκα εμείς»!

Απέναντί τους, οι Ολλανδοί με βλέμμα ανήσυχο, αφού εκείνος οΠαναθηναϊκός έδειχνε να μην καταλαβαίνει από ομάδες και ονόματα. Η αυτοπεποίθησή τους όμως ήταν σε υψηλά επίπεδα, αφού άπαντες ήξεραν τις δυνατότητές τους, αν έπιαναν το μάξιμουμ της απόδοσής τους.

Οι δύο μύθοι των πάγκων παρέταξαν τις ομάδες τους το ίδιο σύστημα (4-3-3), ελπίζοντας στις εκλάμψεις και το ταλέντο των παικτών τους για να πάρουν το πάνω χέρι στην αναμέτρηση. Μόλις ο Βρετανός Τζακ Τέιλορ σφύριξε για πρώτη φορά, οι Ολλανδοί ανέλαβαν τα ηνία του αγώνα. Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, έδειξαν από νωρίς τις διαθέσεις τους.

Μόλις στο 5', οΚάιζερ με μια εξαιρετική ντρίμπλα από τα αριστερά ξεπέρασε τον Βλάχοκαι έστειλε την μπάλα συστημένη στον Βαν Ντικ, ο οποίος μόνος του μέσα από την περιοχή έστειλε με ωραία νίκησε τονΟικονομόπουλο για το 1-0. Ψυχρολουσία, το χειρότερο δυνατό ξεκίνημα, με την ψυχολογία τουΠαναθηναϊκού να δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα, πολύ νωρίς στην αναμέτρηση.

Ο «Αίαντας» πίεζε, είχε την κατοχή, αλλά όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να απειλήσει ουσιαστικά. Είτε η τύχη (δοκάρι Κάιζερ), είτε οι επεμβάσεις του Οικονομόπουλου (Ρίντερς, Κρόιφ), είτε η αστοχία των Ολλανδών (Μιούρεν, Βαν Ντικ), κρατούσαν τον Παναθηναϊκό ζωντανό στην αναμέτρηση. Μάλιστα, αν οi "πράσινοι" σημάδευαν καλύτερα στις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν (κεφαλιά μέσα από την περιοχή με τον Στούι εκτός θέσης, σουτ Βλάχου από το ύψος του πέναλτι, η μπάλα αργά και βασανιστικά δίπλα από το δοκάρι) τότε ίσως είχαμε διαφορετική εξέλιξη στον αγώνα.

Με αυτά και με αυτά, το ημίχρονο που τελείωσε με1-0 υπέρ του Άγιαξ, δεν καταδίκαζε τονΠαναθηναϊκό. Αντίθετα μάλιστα, του υπενθύμιζε (απόρροια και των ευκαιριών του), ότι οι Ολλανδοίδεν είναι άτρωτοι. Πάντως, ο «Αίαντας» άρχισε να ανεβάζει την απόδοσή του από τα μέσα του δευτέρου μέρους και μετά, αλλά οι Μιούρεν, Κρόιφ ήταν άστοχοι.

Οι «πράσινοι» άρχισαν να κερδίζουν μέτρα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά εκεί που έδειχναν ότι θα καταφέρουν να αποσπάσουν κάτι καλό στον αγώνα, δέχτηκαν μια ακόμη μαχαιριά, χειρότερη από την πρώτη. Ο Κρόιφ έκανε την επέλαση από τα δεξιά στο85' και με μπαλιά τρύπα έβγαλε τον Χάαν μόνο του στην γωνία της μικρής περιοχής τουΟικονομόπουλου, από τα δεξιά. Ο Ολλανδός έκανε το γύρισμα, αλλά η μπάλα έπαιξε άσχημο παιχνίδι στην ελληνική ομάδα, αφού βρήκε στον Καψή, άλλαξε πορεία και κατέληξε στα δίχτυα για το 2-0.

Στεναχώρια για το αποτέλεσμα, ναι. Απογοήτευση όμως όχι, αφού αυτή η ομάδα κατάφερε να γράψει ιστορία. Το τέλος του αγώνα βρήκε άπαντες με το χαμόγελο στα χείλη, αφού η πορεία του συλλόγου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και κάθε προσδοκία.

Οι συνθέσεις:

Άγιαξ (Ρίνους Μίχελς): Στούι, Νέεσκενς, Χουσλόφ, Βάσοβιτς, Σουρμπίρ, Κρόιφ, Μιούρεν, Ραίντερς (46' Μπλάνκεμπουργκ), Σβάρτ (46' Χάαν), Βαν Ντάικ, Κάιζερ

Παναθηναϊκός (Φέρεντς Πούσκας): Οικονομόπουλος, Τομαράς, Καψής, Σούρπης, Βλάχος, Γράμμος, Καμάρας, Ελευθεράκης, Δομάζος, Αντωνιάδης, Φυλακούρης

Ο πρώτος της Ευρώπης!

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης, ένας παίκτης του όμως κατάφερε να κάνει ολόκληρη την Ευρώπη να υποκλιθεί. Ο λόγος για τον Αντώνη Αντωνιάδη, ο οποίος κατάφερε να ανακηρυχθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 10 τέρματα. Ο «ψηλός» ήταν καταιγιστικός και τα τέρματά του ήταν υψίστης σημασίας.

 Ο θρυλικός άσσος του «τριφυλλιού» ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ απέναντι στην Ζεν Ες μέσα στο Λουξεμβούργο, όπου άνοιξε ο δρόμος προς τον τελικό (1-2 τελικό αποτέλεσμα). Στον επαναληπτικό τηςΛεωφόρου, ο Αντωνιάδης το πήρε προσωπικά και με 4 (!) τέρματα, έστειλε τον Παναθηναϊκό στον επόμενο γύρο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (5-0 τελικό).

Στον Β' Γύρο, ήταν η σειρά της Σλόβαν Μπρατισλάβας να.μάθει τον Έλληνα επιθετικό, ο οποίος σκόραρε από ένα τέρμα σε Ελλάδα και Σλοβακία (Τσεχοσλοβακία τότε) και οι «πράσινοι» με νίκη3-0 στην Αθήνα και ήττα 2-1 στην ρεβάνς, προκρίθηκαν στον προημιτελικό γύρο.

Το εμπόδιο της Έβερτον στα προημιτελικά έμοιαζε.βουνό για τονΠαναθηναϊκό, αλλά οι «Εφοπλιστές» λογάριαζαν χωρίς τον Αντωνιάδη! Ο «ψηλός» άνοιξε το σκορ στο Γκούντισον Παρκ στο 81' και παράλληλα τον.δρόμο για τα ημιτελικά (1-1 το σκορ στην Αγγλία, 0-0 στον επαναληπτικό)! Αυτό το γκολ έμεινε στην ιστορία ως το τέρμα με τα πέντε εννιάρια: Στις 9 του μήνα, 9 το βράδυ, με το 9 στην πλάτη, 9 λεπτά πριν το φινάλε, ο Αντωνιάδης σημείωσε το ένατό του τέρμα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών!

Στον ημιτελικό ο στράικερ της ελληνικής ομάδας είχε να τα βάλει με τα «θηρία» του Ερυθρού Αστέρα. Ο αγώνας στην Σερβία μοιάζει με εφιάλτης (ήττα 4-1), κάτι που έκανε το έργο της ανατροπής πολύ δύσκολο. Ο Αντωνιάδης όμως είχε άλλη άποψη. Με δύο τέρματα στις αρχές των δύο ημιχρόνων έβαλε την σφραγίδα του στον ημιτελικό και ουσιαστικά σφράγισε τα εισιτήρια για το Γουέμπλεϊ (3-0)!

Με τα δέκα τέρματα που σημείωσε ο Αντωνιάδης, μπήκε σε ένα κλειστό κλαμπ παικτών, αυτών με τα περισσότερα γκολ σε μια διοργάνωση. Ο Έλληνας επιθετικός βρίσκεται στην 7η θέση, πίσω μόνο από μερικά «ιερά τέρατα» του ποδοσφαίρου.

Αναλυτικά:

Χρονιά	Παίκτης	Ομάδα	Τέρματα
1962-63	Ζοσέ Αλτοφίνι	Μίλαν	14
1959-60	Φέρεντς Πούσκας	Ρεάλ Μαδρίτης	12
2002-03	Ρουντ Φαν Νιστερλόι	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	12
2010-11	Λιονέλ Μέσι	Μπαρτσελόνα	12
1960-61	Ζοσέ Άνγκουας	Μπενφίκα	11
1972-73	Γκερντ Μίλερ	Μπάγερν Μονάχου	11
1978-79	Κλαούντιο Σούλσερ	Γκρασχόπερς	11
1957-58	Αλφρέντο Ντι Στέφανο	Ρεάλ Μαδρίτης	10
1958-59	Ζιστ Φοντέιν	Ρέιμς	10
1970-71	Αντώνης Αντωνιάδης	Παναθηναϊκός	10
1979-80	Σόρεν Λέρμπι	Άγιαξ	10
1988-89	Μάρκο Φαν Μπάστεν	Μίλαν	10
1997-98	Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο	Γιουβέντους	10
1999-00	Μάριο Ζαρντέλ	Πόρτο	10
1999-00	Ριβάλντο	Μπαρτσελόνα	10
1999-00	Ραούλ	Ρεάλ Μαδρίτης	10
2001-02	Ρουντ Φαν Νιστερλόι	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	10
2006-07	Κακά	Μίλαν	10

Οι πρωταγωνιστές θυμούνται...

Τρεις από τους πρωταγωνιστές φέρνουν και πάλι στο μυαλό τους τις μαγικές στιγμές που έζησαν εκείνο το βράδυ του Ιούνη. Οι τρεις θρύλοι του Παναθηναϊκού παραδέχονται την ανωτερότητα του Άγιαξ, τονίζοντας πως το κατόρθωμά τους (ελληνική ομάδα σε τελικό, αποτελούμενη από 11 Έλληνες) πιθανόν να μην ξανασυμβεί ποτέ στο μέλλον.

Τότης Φυλακούρης

«Η συμμετοχή μας στον τελικό ήταν, είναι και θα είναι απ' ότι βλέπω, το σπουδαιότερο γεγονός για ελληνική ομάδα. Ήταν ιστορικό το επίτευγμά μας αν αναλογιστεί πως στο χορτάρι βρισκόμασταν μόνο Έλληνες, κανένας ξένος.

 Αντίπαλος μας ήταν μια ομάδα που αποτελούταν από 9 παίκτες που αγωνίζονταν στην εθνική Ολλανδίας, τεράστια ονόματα. Δεν μπορούσες να τους αντιμετωπίσεις, η ποιότητά τους ήταν αναμφισβήτητη.

Το θυμάμαι σαν χθες, τα συναισθήματα είναι ακόμα έντονα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στον ιερό ναό του ποδοσφαίρου και 100.000 άνθρωποι μας χειροκροτούσαν, νοιώσαμε φανταστικά.

Πάντως, με στεναχωρεί το γεγονός ότι δεν βλέπω τον σημερινό Παναθηναϊκό να μπορεί να επαναλάβει αυτό το επίτευγμα. Η ομάδα του 1971 ήταν καλύτερη σε τεχνική κατάρτιση από αυτή του 2011. Δύσκολα θα ξαναπάει ελληνική ομάδα, χωρίς κανένα ξένο, σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης.

Μίμης Δομάζος

«Είχαμε περάσει δύο πολύ μεγάλες ομάδες της εποχής (Έβερτον και Ερυθρός Αστέρας), όπως και μεγάλες σχολές, οι οποίες υπάρχουν μέχρι και σήμερα και πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε και στον τελικό. Μάλιστα και ο Φέρεντς Πούσκας μας είχε πει: «έντεκα εμείς, έντεκα αυτοί», για να μας δείξει ότι δεν είναι ακατόρθωτο.

Όμως, ο Άγιαξ κατάφερε να ανοίξει το σκορ νωρίς και δεν μπορέσαμε να επανέλθουμε ποτέ. Αυτή η ομάδα δεν παιζόταν, ακόμα και να μην δεχόμασταν το γκολ στο πέμπτο λεπτό, δύσκολα θα τους αντιμετωπίζαμε. Μην ξεχνάμε πως αυτοί ήταν επαγγελματίες, έμπειροι παίκτες και παγκοσμίως γνωστοί, ενώ εμείς ερασιτέχνες, οι οποίοι έκαναν και δεύτερη δουλειά για να ζήσουν.

Το σημαντικότερο πάντως παραμένει πως αυτό το κατάφεραν 11 Έλληνες. Κανένας ξένος, κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Με αυτή τη πορεία μας, μας έμαθε όλη η Ευρώπη. Όλοι έμαθαν τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ακόμα, είναι τιμητικό το γεγονός ότι παίξαμε στο Γουέμπλει, είμαστε από τις λίγες ομάδες που έπαιξαν σε αυτό το γήπεδο σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Τιμητικό τόσο για το «τριφύλλι», όσο και για τηνΕλλάδα».

Αντώνης Αντωνιάδης

«Τα θυμάμαι όλα από εκείνο το παιχνίδι, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε. Είχαμε μια πολύ πετυχημένη πορεία μέχρι τον τελικό, μια ομάδα μόνο από Έλληνες, με έναν προπονητή παγκόσμιας εμβέλειας, τον αείμνηστο Φέρεντς Πούσκας. Το δέσιμο και το οικογενειακό μας κλίμα έφεραν αυτή την επιτυχία.

Σημαντικό ήταν το γεγονός ότι δεν δεχτήκαμε κανένα τέρμα εντός έδρας και καταφέραμε να σκοράρουμε σε όλα τα εκτός. Μόλις πατήσαμε στοΓουέμπλεϊ, νοιώσαμε όλοι ευχαριστημένοι, ικανοποιημένοι, γεμάτοι από συναισθήματα. Καταφέραμε κάτι μεγάλο και το απολαμβάναμε.

Ο Άγιαξ ήταν καλύτερος από εμάς. Μάλιστα, εκείνη την χρονιά και για τέσσερα χρόνια ήταν η καλύτερη ομάδα στον πλανήτη, κάτι σαν την σημερινή Μπαρτσελόνα, άπαιχτη.

Πάντως, παρά την υπεροχή του και το τέρμα που δεχτήκαμε νωρίς, είχαμε την ευκαιρία να ισοφαρίσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Αν το κάναμε, γιατί όχι, μπορούσαμε και να κερδίσουμε. Πάντως, ήμασταν όλοι χαρούμενοι για το επίτευγμά μας.

Όλα τα τέρματα που πέτυχα ήταν σημαντικά και τα θυμάμαι όλα ένα προς ένα. Αλλά αυτό που θα μου μείνει δεν είναι όταν πετύχαινα 2 και 3 γκολ σε κάθε αγώνα, αλλά αυτό στο Γκούντισον Παρκ, απέναντι στην Έβερτον. Αυτό ουσιαστικά μας έδωσε την πρόκριση για τον ημιτελικό, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία ως τα«πέντε εννιάρια» (στις 9 του μήνα, 9 το βράδυ ακριβώς, 9 λεπτά πριν το φινάλε, με τον αριθμό 9 στην φανέλα, το ένατο τέρμα του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών)».

Ας θυμηθούμε ξανά τον μεγάλο τελικό και την προσπάθεια του Παναθηναϊκού να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης.