Όταν ο βασιλιάς των σπορ, συνδέεται εκτός από αγωνιστικές και βαθμολογικές διαφορές, με εθνικιστικές, πολιτικές, ταξικές, οικονομικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, οι ρίζες των οποίων συναντούνται στα βάθη των αιώνων, τότε γεννιούνται τα «ντέρμπι».
Η λέξη «ντέρμπι» δεν θα μπορούσε παρά να κατάγεται από τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο, την Αγγλία και συγκεκριμένα από τα χωριά Ντέρμπισαϊρ όπου πρωτοεμφανίστηκε το 18ο αιώνα παρουσιάζοντας ως έννοια την ποδοσφαιρική αντιπαλότητα και την επίλυση διαφορών μέσω της διεξαγωγής ενός αγώνα.
Έκτοτε, οι ημερομηνίες των ντέρμπι είναι οι πρώτες που… τσεκάρουν κάθε χρόνο οι απανταχού οπαδοί στο… ημερολόγιό τους, περιμένοντας με ανυπομονησία, που όμοιά της δεν έχει προηγούμενο, τη στιγμή που θα εξατομικεύσουν την αντιπαλότητα και το μένος που πηγάζει στα μύχια της προσωπικότητάς τους, υποκινούμενα από διάφορα ερεθίσματα.
Κάθε ντέρμπι, σε όποια χώρα και αν έχει γεννηθεί περηφανεύεται για την δική του αίγλη, παραδίνοντας στο κοινό μια ιστορία πολύ ανώτερη, φτιαγμένη με υλικά όπως αυτοθυσία και γενναιότητα με λίγο από απάτη, κλεψιά και ανυποληψία. Μα πάνω από όλα είναι απρόβλεπτη και αληθινή, αγκαλιάζοντας όλα αυτά για τα οποία λατρεύεται η «στρογγυλή θεά».
Το δικό μας ντέρμπι!
Η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αλλά το δικό μας ντέρμπι «αιωνίων» έχει κερδίσει με το… σπαθί του μια περίοπτη θέση στη λίστα με τα ντέρμπι… μίσους του πλανήτη. Το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός ή Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός αν προτιμάτε, είναι για τους οπαδούς των δύο ομάδων μία υπέροχη πρόζα με κεραυνοβόλους στίχους, ένα θέατρο της ζωής που κεντρίζει τη φαντασία, αναμοχλεύει τα πάθη, δίνοντας παράλληλα σε όλους την αίσθηση πως έχουν δικαίωμα στον πρωταγωνιστικό ρόλο…
Η κόντρα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού θεωρείται απολύτως δικαιολογημένα η μητέρα των μαχών. Όταν οι δυο τους διασταυρώνουν τα ξίφη τους οι ήχοι των δρόμων σιγούν και υποκλίνονται. Θόρυβος πλέον μόνο στο γήπεδο ή μπροστά από τηλεόραση…
Όπως και να το δει κανείς είναι η απόλυτη ελληνική μονομαχία. Οι δυο πιο ιστορικές ομάδες, σε μάχες ομηρικές που σχεδόν πάντα έκριναν τίτλο με έπαθλο το γόητρο. Παιχνίδια που όχι μόνο έμειναν, αλλά έγραψαν ιστορία, με επεισόδια, αποβολές, πανηγυρισμούς, δάκρυα, κόβοντας παράλληλα την ανάσα των φιλάθλων που ζουν και αναπνέουν για αυτά.
Όπως και να το δει κανείς είναι η απόλυτη ελληνική μονομαχία. Οι δυο πιο ιστορικές ομάδες, σε μάχες ομηρικές που σχεδόν πάντα έκριναν τίτλο με έπαθλο το γόητρο. Παιχνίδια που όχι μόνο έμειναν, αλλά έγραψαν ιστορία, με επεισόδια, αποβολές, πανηγυρισμούς, δάκρυα, κόβοντας παράλληλα την ανάσα των φιλάθλων που ζουν και αναπνέουν για αυτά.
Η άκρη του νήματος…
Ήταν όμως πάντα έτσι; To Blog σας βάζει στη θέση του συνοδηγού σε ένα ταξίδι στο χρόνο, με σκοπό να βρει την άκρη του νήματος μέσα στο κουβάρι της μάχης Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού που μοιάζει να κρατά… αιώνια καθώς από τα πρώτα χρόνια…. συμβίωσης, ανάμεσα στις δυο ομάδες υπήρχε ένα αγεφύρωτο χάσμα τόσο κοινωνικό και πολιτικό, όσο και οικονομικό.
Το… γενεαλογικό δέντρο!
Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού (έτος ίδρυσης 1908) ανήκαν στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα ζούσαν σε αναβαθμισμένες και πλούσιες περιοχές της Αθήνας, εθεωρούντο ευκατάστατοι και «αριστοκράτες», ενώ πολλοί από αυτούς μάλιστα είχαν ανάμιξη στην πολιτική ζωή της χώρας. Απεναντίας, οι οπαδοί του Ολυμπιακού (έτος ίδρυσης 1925), στην πλειοψηφία τους, αντιπροσώπευαν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της εργατικής τάξης, συμβολίζοντας τον αγώνα του προλεταριάτου, ενώ πολλοί από αυτούς ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και φτωχικές περιοχές του Πειραιά και της Καστέλας.
Αν και οι αναφορές στο… γενεαλογικό δέντρο γίνονται ακόμα και σήμερα που οι ταξικοί διαχωρισμοί έχουν εξαλειφθεί πλήρως και οι δύο σύλλογοι διαθέτουν ισχυρά ερείσματα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε ολόκληρη την Ελλάδα, τα πρώτα χρόνια αυτές οι κοινωνικές διαφορές δεν είχαν αντίκτυπο στην αγωνιστική διαμάχη των δύο ομάδων, ούτε αποτελούσαν «αγκάθι» στις σχέσεις τους. Ώσπου ήρθε η 1η Ιουνίου 1930…
Η κηδεία…
Μια σημαντική… επέτειος για το ελληνικό ποδόσφαιρο που έκτοτε δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο, καθώς εκείνη την ημέρα πυροδοτήθηκε η θρυαλλίδα του… μίσους και οι δυο μονομάχοι αντάλλαξαν όρκους αιώνιας… κόντρας!
Ήταν μάλιστα το κυριακάτικο απομεσήμερο που σημειώθηκε η πιο ευρεία νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού, με τους «πράσινους» (ναι, είχαν βγάλει τα κόκκινα) ουσιαστικά να εξασφαλίζουν το πρώτο τους πρωτάθλημα (έκαναν ωστόσο 20 χρόνια να ξαναδούν τίτλο!) μετά το 8-2 του πρώτου αγώνα στη Λεωφόρο.
Μετά τη λήξη της αναμέτρησης, ορισμένοι από τους 8.000 φίλους των γηπεδούχων που βρέθηκαν στις εξέδρες του ιστορικού αυτού γηπέδου… έξυναν την πληγωμένη φτωχολογιά των 3.500 Πειραιωτών που είχαν κατακλύσει λόγω οικονομικών δυσκολιών τον λόφο του Λυκαβηττού, αλλά και αυτών που είχαν φθάσει στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας εν πομπή, κρατώντας φέρετρο που κοσμούσε το έμβλημα του Παναθηναϊκού με σκοπό να τον κηδέψουν!
Τα κομμάτια από το φέρετρο έμελλε να είναι και τα όπλα των δύο «στρατοπέδων», στα πρώτα ίσως καταγεγραμμένα επεισόδια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, το μνημόσυνο του οποίου ωστόσο είναι αυτό που τελούμε σήμερα…
«Θρύλος»!
Έξι χρόνια μετά ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε την εκδίκησή του επικρατώντας με 6-1, ενώ το 1957 θα κερδίζει το τέταρτο διαδοχικό του πρωτάθλημα αποκτώντας το προσωνύμιο «Θρύλος»!
Και τότε «έστηναν»!
Η κατάσταση θα εκτραχυνθεί ακόμα περισσότερο στον τελικό Κυπέλλου του 1962, όταν ο ελβετικής καταγωγής διαιτητής θα σφυρίξει τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου με είκοσι λεπτά καθυστέρηση, ενώ το δεύτερο ένα λεπτό πριν τη συμπλήρωση του σαρανταπενταλέπτου! Με τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων να χάνουν τα… άχαστα, το ματς θα οδηγηθεί στην παράταση και εντέλει θα σφυριχτεί η λήξη του στο έβδομο λεπτό της, αφού ενώ ο αγώνας άρχισε εν μέσω καύσωνα, είχε πέσει πια το σκοτάδι και ο διαιτητής ήταν αδύνατο να δει την μπάλα! Οι οπαδοί ωστόσο θεώρησαν πως το παιχνίδι ήταν στημένο για να κριθεί στο κέρμα (δεν υπήρχαν πέναλτι και ο νικητής κρινόταν στο «κορώνα – γράμματα») και δεν άργησε έτσι η ώρα που ξέσπασε… βροχή αντικειμένων!
Δύο χρόνια αργότερα, η ιδέα δεν θα έχει… ξεκολλήσει ακόμα από το μυαλό τους και στον ημιτελικό Κυπέλλου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οι οπαδοί των δύο ομάδων θα συμμαχήσουν κάνοντας… λαμπόγυαλο το γήπεδο, πεπεισμένοι πως βρίσκονται στο ίδιο έργο θεατές! Προσυνεννοημένη ισοπαλία ώστε να διεξαχθεί επαναληπτικός και οι διοικήσεις των ομάδων να καρπωθούν τα κέρδη από τα εισιτήρια, τα οποία ήταν και η μόνη πηγή εσόδων εκείνης της εποχής!
Σε μια παρτίδα τάβλι και οι «αρπαγές»!
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο αστικός μύθος θέλει τους κολλητούς φίλους Νταϊφά και Βαρδινογιάννη να μοιράζουν τις δυο ομάδες σε μια παρτίδα τάβλι, ενώ είτε οι αρπαγές παικτών από τον Παναθηναϊκό, είτε οι αυτομολήσεις «ερυθρόλευκων» που ακολούθησαν (Δεληκάρης, Γαλάκος, Κυράστας, Βαμβακούλας, Σαργκάνης με αποκορύφωμα του Αποστολάκη) έριχναν συνεχώς λάδι στη φωτιά, καθώς μέχρι εκείνο τον καιρό, να αφήσει ένας ποδοσφαιριστής την ομάδα για τα μάτια του «αιωνίου», ήταν κίνηση αδιανόητη…
Εκδίκηση, αλλά…
Και ενώ έχει προηγηθεί η παράνομη (;) ελληνοποίηση με σκιές του Χουάν Ραμόν Ρότσα που αγωνιζόταν με τα χρώματα του Παναθηναϊκού (1981), η έχθρα των δυο ομάδων βρίσκεται στην κορύφωση της, όταν ο Κοσκωτάς, το 1988… ποτίσει προς στιγμή τους Πειραιώτες με το αίσθημα της εκδίκησης, εξασφαλίζοντας το «OK» των πράσινων» ινδαλμάτων Αντωνίου και Σαραβάκου. Πριν ωστόσο προλάβει να κάνει το όραμά του πραγματικότητα, θα ξεσπάσει το περίφημο σκάνδαλο που φέρει το όνομά του και στον προεδρικό θώκο θα κάτσει ο επονομαζόμενος και «βασιλιάς των ρουμπινιών», Αργύρης Σαλιαρέλης, ο οποίος τελικά από εμίρης αποδείχθηκε… κακομοίρης, βάζοντας και αυτός το… χέρι του στην πέτρινη δεκαετία του Ολυμπιακού (1985-1995).
Σεισμοί!
Μια δεκαετία που καθ΄ όλη τη διάρκειά της, το ατέρμονο μίσος τρεφόταν ανερυθρίαστα, ώσπου γιγαντώθηκε αργότερα στα χρόνια της απόλυτης εγχώριας κυριαρχίας του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα οι οπαδοί χωρίς μίσος στην Ελλάδα να μοιάζουν πλέον… μισοί, την ίδια ώρα που οι διαιτητικές αποφάσεις έδιναν απροκάλυπτα αφορμές!
Όσο για τα επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα, κατάντησαν σαν τους σεισμούς… Αν και μπορούν να προβλεφθούν σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου